Het was Dinsdagmiddag, het werd Dinsdagavond en nog was het stadje St. Petersburg in rouw. Men had openbare bidstonden voor de verloren kinderen gehouden en ook in menige binnenkamer was een stil, hartelijk gebed voor hen opgegaan, doch er kwam nog geen goed nieuws uit de grot. De meerderheid der lieden, die zich in de spelonk hadden gewaagd, hadden het zoeken opgegeven en waren naar hun dagelijksch werk teruggekeerd, met de boodschap, dat de kinderen onmogelijk gevonden konden worden. Mevrouw Thatcher was zeer ziek en bij tijden ijlhoofdig. De menschen zeiden dat het hartverscheurend was haar om haar kind te hooren roepen, en te aanschouwen hoe zij somtijds het hoofd opbeurde en luisterde, om het terstond daarop moede en weeklagend in het kussen te leggen. Tante Polly was diep neerslachtig en hare grijze haren waren bijna wit geworden. En met weemoed in het hart legden de inwoners van St. Petersburg zich dien Dinsdagavond ter rust.
TUESDAY afternoon came, and waned to the twilight. The village of St. Petersburg still mourned. The lost children had not been found. Public prayers had been offered up for them, and many and many a private prayer that had the petitioner's whole heart in it; but still no good news came from the cave. The majority of the searchers had given up the quest and gone back to their daily avocations, saying that it was plain the children could never be found. Mrs. Thatcher was very ill, and a great part of the time delirious. People said it was heartbreaking to hear her call her child, and raise her head and listen a whole minute at a time, then lay it wearily down again with a moan. Aunt Polly had drooped into a settled melancholy, and her gray hair had grown almost white. The village went to its rest on Tuesday night, sad and forlorn.
Maar ziet, in het holst van den nacht deed zich op eens het luiden der torenklok hooren en in een oogenblik wemelden de straten van opgewonden, halfgekleede menschen, die jubelden: "Sta op! sta op! Zij zijn gevonden!" Er werd op horens geblazen en op bekkens geslagen en de bevolking stroomde in grooten getale naar de rivier, de kinderen te gemoet, die in een open rijtuig, door jubelende burgers voortgetrokken, naar huis gereden werden. Men verdrong zich om den wagen en voegde zich bij den uitgelaten troep, die onder een oorverdoovend hoezee-geroep, plechtstatig door de hoofdstraten huiswaarts stapte.
Away in the middle of the night a wild peal burst from the village bells, and in a moment the streets were swarming with frantic half-clad people, who shouted, "Turn out! turn out! they're found! they're found!" Tin pans and horns were added to the din, the population massed itself and moved toward the river, met the children coming in an open carriage drawn by shouting citizens, thronged around it, joined its homeward march, and swept magnificently up the main street roaring huzzah after huzzah!
Het stadje werd geïllumineerd, niemand ging meer naar bed en 't was de heerlijkste nacht, dien St. Petersburg ooit had beleefd. Het eerste half uur trok een stoet in optocht het huis van den heer Thatcher voorbij, drukte de geredden aan het hart, kuste hen, schudden mevrouw Thatcher de hand, poogde haar toe te spreken en bevochtigde de straat met heete vreugdetranen.
The village was illuminated; nobody went to bed again; it was the greatest night the little town had ever seen. During the first half-hour a procession of villagers filed through Judge Thatcher's house, seized the saved ones and kissed them, squeezed Mrs. Thatcher's hand, tried to speak but couldn't--and drifted out raining tears all over the place.
Tante Polly was buiten zichzelve van blijdschap en mevrouw Thatcher evenzeer. Het geluk der laatste echter kon eerst volmaakt wezen, zoodra de boodschapper, die de blijde tijding aan haar echtgenoot bracht, terug zou zijn. Tom lag op de sofa, met een gretig luisterend gehoor om zich heen, en vertelde zijn wonderbaar avontuur, zich nu en dan de vrijheid veroorlovende het verhaal door treffende toevoegsels op te sieren, en eindigde met eene beschrijving van den staat waarin hij Becky verliet, om nogmaals op verkenning uit te gaan. Hij verhaalde, hoe hij zich twee gangen, zoover als het vliegertouw reikte, gewaagd had; hoe hij een derden was ingegaan en hoe hij op het punt was terug te keeren, toen hij, heel in de verte eene opening ontdekt had, waaruit een blauw stipje schemerde, dat aan daglicht deed denken; hoe hij het vliegertouw had losgelaten en er op den tast heen was gekropen, zijn hoofd en zijne schouders door eene kleine opening gestoken had en de breede Mississipi had zien stroomen.
Aunt Polly's happiness was complete, and Mrs. Thatcher's nearly so. It would be complete, however, as soon as the messenger dispatched with the great news to the cave should get the word to her husband. Tom lay upon a sofa with an eager auditory about him and told the history of the wonderful adventure, putting in many striking additions to adorn it withal; and closed with a description of how he left Becky and went on an exploring expedition; how he followed two avenues as far as his kite-line would reach; how he followed a third to the fullest stretch of the kite-line, and was about to turn back when he glimpsed a far-off speck that looked like daylight; dropped the line and groped toward it, pushed his head and shoulders through a small hole, and saw the broad Mississippi rolling by!
En indien het nacht geweest was, zou hij dat stipje daglicht niet gezien hebben en die gang niet zijn ingegaan! Hij vertelde, hoe hij naar Becky was teruggeloopen en haar de blijde tijding had gebracht en zij hem gezegd had, haar niet met zulken onzin aan het hoofd te malen, daar zij doodmoede was en wist dat zij ging sterven en dat ook maar liever deed. Daarna beschreef hij, hoe hij zich had ingespannen on haar te overtuigen, en hoe zij bijna van zichzelve was gevallen van blijdschap, toen zij naar de plaats gekropen waren, van waar het blauwe stipje daglicht zichtbaar was; hoe hij zich door de opening gewrongen had en haar er toen uit had geholpen; hoe zij daar gezeten hadden en geschreid hadden van blijdschap; hoe een paar mannen in een schuit waren voorbijgevaren, en hoe Tom hen had gewenkt en geroepen en hen met hun treurigen toestand had bekend gemaakt; hoe de mannen de vreeselijke geschiedenis eerst niet hadden geloofd, omdat, zeiden zij, de kinderen drie en een half uur van den ingang der grot verwijderd waren; hoe zij hen aan boord hadden genomen, naar huis hadden gevoerd, hun voedsel gegeven hadden, hen een paar uur hadden laten rusten en hen toen naar huis hadden gebracht.
And if it had only happened to be night he would not have seen that speck of daylight and would not have explored that passage any more! He told how he went back for Becky and broke the good news and she told him not to fret her with such stuff, for she was tired, and knew she was going to die, and wanted to. He described how he labored with her and convinced her; and how she almost died for joy when she had groped to where she actually saw the blue speck of daylight; how he pushed his way out at the hole and then helped her out; how they sat there and cried for gladness; how some men came along in a skiff and Tom hailed them and told them their situation and their famished condition; how the men didn't believe the wild tale at first, "because," said they, "you are five miles down the river below the valley the cave is in"--then took them aboard, rowed to a house, gave them supper, made them rest till two or three hours after dark and then brought them home.
Vóór het aanbreken van den dag werden de heer Thatcher en de enkele zoekers, die nog met hem in de grot waren, ontdekt, door het kluwen touw dat zij achter zich gespannen hadden, en werd hun het groote nieuws verteld.
Before day-dawn, Judge Thatcher and the handful of searchers with him were tracked out, in the cave, by the twine clews they had strung behind them, and informed of the great news.
Tom en Becky ontwaarden spoedig, dat drie dagen en nachten, zonder eten, in een vochtige spelonk doorgebracht, hun niet in de koude kleeren gingen zitten. Zij moesten Woensdag en Donderdag te bed blijven en schenen toch hoe langer hoe vermoeider te worden. Tom mocht Donderdag een uurtje opzitten, ging Vrijdag weer eens uit en werd Zaterdag voor hersteld verklaard, doch Becky hield haar kamertje tot Zondag, en toen zag zij er uit alsof zij maanden ziek was geweest.
Three days and nights of toil and hunger in the cave were not to be shaken off at once, as Tom and Becky soon discovered. They were bedridden all of Wednesday and Thursday, and seemed to grow more and more tired and worn, all the time. Tom got about, a little, on Thursday, was downtown Friday, and nearly as whole as ever Saturday; but Becky did not leave her room until Sunday, and then she looked as if she had passed through a wasting illness.
Tom hoorde dat Huck ongesteld was en ging hem Vrijdag bezoeken, maar werd niet in de ziekenkamer toegelaten; zelfs Zaterdag en Zondag kreeg hij hem nog niet te zien. Daarna evenwel mocht hij dagelijks bij hem komen, onder voorwaarde dat hij over het avontuur niet spreken zou en geen onderwerpen zou aanroeren, die den zieken knaap opgewonden konden maken. De weduwe Douglas bleef in de kamer, om te zien of haar gebod gehoorzaamd werd. Tehuis vernam Tom het gebeurde te Cardiff Hill en ook dat het lichaam van den in lompen gekleeden onbekende, in de rivier gevonden was bij de aanlegplaats der veerboot. Waarschijnlijk was hij verdronken, toen hij trachtte zich door de vlucht te redden.
Tom learned of Huck's sickness and went to see him on Friday, but could not be admitted to the bedroom; neither could he on Saturday or Sunday. He was admitted daily after that, but was warned to keep still about his adventure and introduce no exciting topic. The Widow Douglas stayed by to see that he obeyed. At home Tom learned of the Cardiff Hill event; also that the "ragged man's" body had eventually been found in the river near the ferry-landing; he had been drowned while trying to escape, perhaps.
Op zekeren morgen, omstreeks veertien dagen na hunne redding uit de grot, ging Tom Huck zijn gewoon bezoek brengen. De kleine vagebond was thans genoegzaam hersteld om een opwekkend verhaal te mogen aanhooren, en Tom had hem iets te vertellen, dat, naar hij meende, zijne belangstelling gaande zou maken.
Het huis van den heer Thatcher lag op zijn weg en de jongeheer Sawyer ging er, eer hij Huck bezocht, even aan om Becky te zien. De rechter en een paar zijner vrienden verzochten Tom, hun zijn wedervaren nog eens te verhalen, en een van hen vroeg hem spottend, of hij nog niet eens gaarne in de grot zou gaan, waarop Tom antwoordde, dat hij er niet tegen op zou zien. Toen zeide de rechter:
About a fortnight after Tom's rescue from the cave, he started off to visit Huck, who had grown plenty strong enough, now, to hear exciting talk, and Tom had some that would interest him, he thought. Judge Thatcher's house was on Tom's way, and he stopped to see Becky. The Judge and some friends set Tom to talking, and some one asked him ironically if he wouldn't like to go to the cave again. Tom said he thought he wouldn't mind it. The Judge said:
"Er zijn er nog wel meer, die daarin behagen zouden scheppen. Maar wij hebben er voor gezorgd, dat dit niet meer kan gebeuren. Niemand zal er ooit meer in verdwalen."
"Well, there are others just like you, Tom, I've not the least doubt. But we have taken care of that. Nobody will get lost in that cave any more."
"Waarom niet?"
"Why?"
"Omdat ik, veertien dagen geleden, de groote deur van een ijzeren hek met een dubbelen grendel heb laten voorzien, waarvan ik den sleutel in mijn bezit heb."
"Because I had its big door sheathed with boiler iron two weeks ago, and triple-locked--and I've got the keys."
Tom werd zoo wit als een laken.
Tom turned as white as a sheet.
"Wat scheelt er aan, jongen? Hier, loop, haal een glas water!"
"What's the matter, boy! Here, run, somebody! Fetch a glass of water!"
Het water kwam en Toms gezicht werd er mede besproeid.
The water was brought and thrown into Tom's face.
"O, nu komt hij weer bij!--Wat scheelde er aan Tom?"
"Ah, now you're all right. What was the matter with you, Tom?"
"O, mijnheer Thatcher, Injun Joe is in de grot!"
"Oh, Judge, Injun Joe's in the cave!"