愛麗絲漫游奇境記
第 5 篇
V
毛毛虫的建議
De raad van een rups
毛毛虫和愛麗絲彼此沉默地注視了好一會。最后，毛毛虫從嘴里拿出了水煙 管，用慢吞吞的、瞌睡似的聲調同她說起了話。
DE rups en Alice keken elkaar een hele tijd zwijgend aan; tenslotte nam de Rups de pijp uit zijn mond en zei langzaam en slaperig:
“你是誰？”毛毛虫問，
‘Wie ben jij.’
這可不是鼓勵人談話的開場白，愛麗絲挺不好意思地回答說：“我……眼下 很難說，先生……至少今天起床時，我還知道我是誰的，從那時起，可是我就變 了好几回了，”
Dit was een niet erg bemoedigend begin voor een gesprek. Alice antwoordde tamelijk verlegen. ‘Ik weet het eigenlijk niet, mijnheer, tenminste - nu niet. Ik weet wie ik vanmorgen was, maar ik moet sindsdien een paar keer veranderd zijn.’
“你這話是什么意思？”毛毛虫嚴厲地說，“你自己解釋一下！”
‘Wat bedoel je daarmee,’ zei de Rups streng, ‘verklaar je nader.’
“我沒法解釋，先生，”愛麗絲說，“因為我已經不是我自己了，你瞧。”
‘Dat kan ik niet, mijnheer,’ zei Alice, ‘want ik ben eigenlijk mezelf niet, ziet u.’
“我瞧不出。”毛毛虫說。
‘Ik zie niets,’ zei de Rups.
“我不能解釋得更清楚了，”愛麗絲非常有禮貌地回答，“因為我壓根儿不 懂是怎么開始的，一天里改變好几次大小是非常不舒服的。”
‘Ik kan het toch niet duidelijker uitleggen,’ antwoordde Alice beleefd, ‘want ik begrijp het zelf niet goed; het is erg verwarrend om op één dag telkens kleiner en groter te worden.’
‘Helemaal niet,’ zei de Rups.
“唉，也許你還沒有体會，”愛麗絲說，“可是當你必須變成一只蝶蛹的時 候──你知道自己總有一天會這樣的──然后再變成一只蝴蝶、我想你會感到有 點奇怪的，是不是，”
‘Misschien hebt u dat nog niet zo ondervonden,’ zei Alice, ‘maar als u in een pop moet veranderen en dan in en vlinder, zou u dat dan niet een beetje gek vinden?’
“一點也不。”毛毛虫說。
‘Niet in het minst!’ zei de Rups.
“哦！可能你的感覺同我不一樣，”愛麗絲說，“可是這些事使我覺得非常 奇怪。”
‘Misschien staat u er dan anders tegenover,’ zei Alice, ‘maar ik weet wel dat ik het heel gek vind.’
“你！”毛毛虫輕蔑地說，“你是誰？”
‘Jij,’ zei de Rups verachtelijk, ‘wie ben jij?’
這句話又把他們帶回了談話的開頭，對于毛毛虫的那些非常簡短的回答，愛 麗絲頗有點不高興了，她挺直了身子一本正經地說：“我想還是你先告訴我，你 是誰？”
Zo waren ze weer aan 't begin van het gesprek gekomen. Alice was er een beetje geërgerd over, dat de Rups zulke heel erg korte opmerkingen maakte en zij richtte zich zo hoog als zij kon op en zei ernstig: ‘Ik vind dat u me wel eerst kunt vertellen wie u bent.’
“為什么？”毛毛虫說。
‘Waarom?’ zei de Rups.
這又成了一個難題：愛麗絲想不出任何比較好的理由來回答它，看來，毛毛 虫挺不高興的，因此愛麗絲轉身就走了。
Dit was weer een moeilijke vraag en daar Alice er geen goed antwoord op kon vinden en de Rups blijkbaar in een erg slecht humeur was, liep ze weg.
“回來！”毛毛虫在她身后叫道，“我有几句重要的話講！”
‘Kom terug,’ riep de Rups haar na, ‘ik heb je iets belangrijks te vertellen.’
這話听起來倒是鼓舞人的，于是愛麗絲回來了。
Dat klonk waarlijk veelbelovend. Alice keerde zich om en liep weer naar hem toe.
“別發脾气嘛！”毛毛虫說，
‘Houd je bedaard,’ zei de Rups.
“就這個話嗎？”愛麗絲忍住了怒气問。
‘Is dat alles?’ zei Alice, die zo goed mogelijk haar woede inhield.
“不。”毛毛虫說。
‘Nee,’ zei de Rups.
愛麗絲想反正沒什么事，不如在這儿等一等，也許最后它會說一點儿值得听 的話的。有好几分鐘，他只是噴著煙霧不說話。最后它松開胳膊，把水煙管從嘴 里拿出來，說：“你認為你已經變了，是嗎？”
Alice bedacht, dat zij net zo goed nog een beetje kon wachten, want ze had toch niets beters te doen en misschien zou hij haar tenslotte wel iets vertellen, dat de moeite waard was. Een paar minuten rookte hij zwijgend door, maar toen deed hij zijn armen van elkaar, haalde zijn pijp uit zijn mond en zei: ‘Dus je denkt, dat je veranderd bent.’
“我想是的，先生。”愛麗絲說。“我平時知道的事，現在都忘了，而且連 把同樣的身材保持十分鐘都做不到，”
‘Ik denk het haast wel, mijnheer,’ zei Alice, ‘ik kan me een hele boel niet meer goed herinneren en ik blijf geen tien minuten achter elkaar even groot.’
“你忘了些什么？”毛毛虫問。
‘Wat kan je je niet herinneren?’ zei de Rups.
“我試著背《小蜜蜂怎么干活》，可是背出來的完全變了樣！”愛麗絲憂郁 地回答。
‘Ik heb bijvoorbeeld geprobeerd om‘Hoe vrolijk plast de krokodil’ op te zeggen, maar het werd heel wat anders,’ antwoordde Alice neerslachtig.
“那么背誦《你老了，威廉爸爸》吧！”毛毛虫說。
‘Zeg “Oud zijt gij Paai Witbol” op,’ zei de Rups.
愛麗絲把雙手交叉放好，開始背了：
Alice deed haar handen over elkaar en begon:
“年輕人說道：
‘你已經老啦，威廉爸爸，
你頭上長滿了白發。
可你老是頭朝下倒立著，
像你這把年紀，這合适嗎？’
‘Oud zijt gij Paai Witbol’ sprak laatstmaal een knaap,
‘En het leven wordt grijsaards tot last.
Toch staat gij het liefst op uw hoofd als een aap,
Vindt gij dat uw leeftijd dit past?’
‘當我年輕的時候，’
威廉爸爸回答儿子，
‘我怕這樣會損坏腦子；
現在我腦袋已經空啦，
所以就這樣玩個不止，’
‘In mijn jeugd’, zei de paai,‘heb ik 't nimmer gedaan,
'k Was bang voor mijn kwetsbaar verstand,
Maar wijl mij dit blijkbaar sinds lang is ontgaan
Is het nu mijn geliefkoosde stand.’
‘你已經老啦，’年輕人說：
‘像我剛才說的一樣，
你已經變得非常肥胖；
可是你一個前空翻翻進門來，
這是怎么搞的？請你講講。’
‘Gijzijt oud,’ zei de knaap, ‘zoals ik reeds zei,
En uw buik wordt onnoemelijk zwaar,
Nu buitelt gij achterom uit de wei,
Ai, zeg mij, hoe speelt gij dit klaar’
‘當我年輕的時候，’
老哲人搖晃著灰白的卷發說道，
‘我總是讓關節保持柔軟靈巧，
我用的是這种一先令一盒的油膏，
你想要兩盒嗎，
請允許我向你推銷，’
‘In mijn jeugd,’ zei de oude en glimlachte staag,
‘Behield ik mijn veerkracht altoos
Door 't gebruik van dit zalfje - 'k verkoop het u graag,
Het kost u een stuiver de doos.’
‘你已經老啦，’年輕人說，
‘你的下巴應該是
衰弱得只能喝些稀湯，
可是你把一只整鵝，
連骨帶嘴全都吃光，
請問你怎能這樣，’
‘Gij zijt oud,’ zei de knaap, ‘met uw kracht is het uit,
Uw gebit is reeds jaren vergaan,
Toch aat gij een gans op met haar en met huid,
Ai, zeg mij, hoe legt hij dat aan?’
‘當我年輕的時候，’爸爸說，
‘研究的是法律條文。
對于每個案子，
都拿來同妻子辯論，
因此我練得下巴肌肉發達，
這使我受用終身。’
‘In mijn jeugd,’ zei de grijsaard, ‘bezat ik een zaak
En 'k besprak elk probleem met mijn vrouw,
De spierkracht die 'k daardoor verleende aan mijn kaak
Verlicht mij het bestaan als ik kauw.’
‘你已經老啦，’年輕人說，
‘很難想象，
你的眼睛會像從前，一樣閃光。
可是你居然能把一條鰻魚，
豎在鼻子尖上。
請問，你怎會這么棒，’
‘Gij zijt oud,’ zei de knaap, ‘en niemand denkt heus,
Dat uw oog nog scherp ziet bij het werk,
Toch wiegt gij een aal op de punt van uw neus,
Wat maakt u zo handig en sterk?’
“夠啦，’他的爸爸說，
‘我已經回答了三個問題。
你不要太放肆啦，
我不會整天听你胡言亂語。
快滾吧，不然我就要，
一腳把你踢下樓梯。’”
‘'k Heb drie vragen beantwoord, nu ben ik het moe,’
Zei zijn vader, ‘verwacht gij schavuit,
Dat 'k mijn ganse dag met die onzin verdoe,
Ga heen of ik trap u eruit.’
“背錯了。”毛毛虫說。
‘Zo is het niet’, zei de Rups.
“我也怕不十分對，”愛麗絲羞怯地說，“有些字已經變了。”
‘Niet helemaal, geloof ik’, zei Alice bescheiden, ‘sommige woorden waren veranderd.’
“從頭到尾都錯了，”毛毛虫干脆地說。然后他們又沉默了几分鐘。
‘Het was fout van het begin tot het einde’, zei de Rups beslist en ze zwegen weer een paar minuten.
毛毛虫首先開腔了：
De Rups nam het eerst weer het woord.
“你想變成多么大小呢？”
‘Hoe groot wil je zijn?’ vroeg hij.
“唉！多么大小我倒不在乎。”愛麗絲急忙回答，“可是，一個人總不會喜 歡老是變來變去的，這你是知道的。”
O, het kan me niet veel schelen hoe groot ik ben’, antwoordde Alice haastig, ‘ik wil alleen niet zo dikwijls van lengte veranderen, begrijpt u.’
“我不知道。”毛毛虫說。
‘Ik begrijp het niet’, zei de Rups.
愛麗絲不說話了，她從來沒有遭到過這么多的反駁，感到自己要發脾气了。
Alice zei niets; ze was nog nooit in haar leven zo tegengesproken en zij voelde dat zij haar goede humeur begon te verliezen.
“你滿意現在的樣子嗎？”毛毛虫說，
‘Ben je nu tevreden?’ zei de Rups.
“哦，如果你不在意的話，先生，我想再大一點，”愛麗絲說，“像這樣三 英寸高，太可怜了，”
‘Ik zou als het kon graag een beetje groter worden’, zei Alice, ‘één decimeter is zo erg klein.’
“這正是一個非常合适的高度。”毛毛虫生气地說，它說話時還使勁儿挺直 了身子，正好是三英寸高。
‘Het is een heel goede lengte’, zei de Rups boos en ging rechtop staan, terwijl hij sprak (hij was precies één decimeter groot).
“可我不習慣這個高度！”愛麗絲可怜巴巴地說道，同時心里想：“我希望 這家伙可別發火！”
‘Maar ik ben er niet aan gewend’, klaagde de arme Alice, en zij dacht bij zich zelf ‘ik wou dat die beesten niet allemaal zo gauw beledigd waren.’
“不久你就會習慣的！”毛毛虫說著又把水煙管放進嘴里抽起來了。
‘Je zult er op den duur wel aan wennen’, zei de Rups en hij stak de pijp weer in zijn mond en begon te roken.
這次，愛麗絲耐心地等著它開口，一兩分鐘后，毛毛虫從嘴里拿出了水煙管， 打了個哈欠，搖了搖身子，然后從蘑菇上下來，向草地爬去，只是在它爬的時候， 順口說道：“一邊會使你長高，另一邊會使你變矮，”
Dit keer wachtte Alice geduldig tot hij weer verkoos iets te zeggen. Na een paar minuten haalde de Rups de pijp weer uit zijn mond, geeuwde een paar keer en rekte zich uit. Toen daalde hij af van de paddestoel en kroop weg door het gras, terwijl hij enkel opmerkte: ‘De ene kant zal je kleiner maken, en de andere groter.’
“什么東西的一邊，什么東西的另一邊？”愛麗絲想。
‘De ene kant van wat? En de andere kant van wat?’ dacht Alice.
“蘑菇，”毛毛虫說，就好像愛麗絲在問它似的說完了話，一剎那就不見了。
‘Van de paddestoel’, zei de Rups, alsof zij het hardop gevraagd had en het volgende ogenblik was hij verdwenen.
有那么一兩分鐘，愛麗絲端詳著那個蘑菇，思討著哪里是它的兩邊。由于它 十公圓，愛麗絲發現這個問題可不容易解決。不管怎樣，最后，她伸開雙管環抱 著它，而且盡量往遠伸，然后兩只手分別掰下了一塊蘑菇邊。
Alice keek in gedachten verzonken naar de paddestoel; zij probeerde uit te maken wat de twee kanten daarvan waren, maar hij was volkomen rond en dus vond ze dit een moeilijk probleem. Tenslotte legde ze echter haar armen zover als ze kon om de paddestoel en brak met iedere hand een stuk van de rand af.
“可現在哪邊是哪邊呢？”她問自己，然后啃了右手那塊試試。驀地覺得下 巴被猛烈地碰了一下：原來下巴碰著腳背了。
‘En welk stuk moet ik nu hebben?’ zei ze bij zich zelf en knabbelde een beetje aan dat in haar rechterhand om de uitwerking eens te proberen; het volgende ogenblik kreeg ze een geweldige klap: haar kin was tegen haar voet gestoten.
這突然的變化使她戰栗，縮得太快了，再不抓緊時間就完了，于是，她立即 去吃另一塊，雖然下巴同腳頂得太緊，几乎張不開口，但總算把左手的蘑菇啃著 了一點。
Ze schrok heel erg van deze plotselinge verandering, maar ze begreep dat ze geen tijd te verliezen had, zo snel kromp ze in elkaar; daarom begon ze meteen iets te eten van het andere stuk. Haar kin was zo dicht tegen haar voet gedrukt dat er nauwelijks plaats was om haar mond open te doen; maar dit lukte tenslotte en ze kon gauw een hapje nemen van het linker stuk.
“啊，我的頭自由了！”愛麗絲高興地說，可是轉眼間高興變成了恐懼。這 時，她發現找不見自己的肩膀了，她往下看時，只能見到了很長的脖子，這個脖 子就像是矗立在綠色海洋中的高樹杆。
‘Nu, mijn hoofd is tenminste vrij,’ zei Alice opgelucht, maar het volgende ogenblik bemerkte ze tot haar grote verontrusting dat haar schouders nergens meer te vinden waren; alles wat zij kon zien, wanneer ze naar beneden keek, was een verbazend lange hals, die als een stengel scheen op te rijzen uit een zee van bladeren ver beneden haar.
“那些綠東西是什么呢？”愛麗絲說，“我的肩膀呢？哎呀！我的可怜的雙 手啊，怎樣才能再見到你們呢？”她說話時揮動著雙手，可是除了遠處的綠樹叢 中出現一些顫動外，什么也沒有了。
‘Wat zou al dat groen toch zijn?’ zei Alice. ‘En waar zijn mijn schouders gebleven? En o, arme handen, waarom kan ik jullie niet eens meer zien?’ Zij bewoog ze terwijl ze praatte, maar dat veroorzaakte enkel een kleine deining tussen de verre groene bladeren.
看起來，她的手沒法舉到頭上來了，于是，她就試著把頭彎下去湊近手。她 高興地發現自己的脖子像蛇一樣，可以隨便地往上下左右扭轉，她把脖子朝下， 變成一個“z”字形，准備伸進那些綠色海洋里去，發現這些綠色海洋不是別的， 正是剛才曾經在它下面漫游的樹林的樹梢。就在這對，一种尖利的嘶聲，使得她 急忙縮回了頭。一只大鴿子朝她臉上飛來，并且呼搧著翅膀瘋狂地拍打她。
Daar zij haar handen niet op kon heffen naar haar hoofd, probeerde zij haar hoofd naar haar handen te brengen en zij was erg blij toen ze merkte dat haar hals als een slang in iedere richting kon draaien. Ze was er juist in geslaagd deze in een elegante zig-zag naar beneden te bewegen en tussen de bladeren te steken, die de toppen van de bomen bleken te zijn, waaronder zij had rondgedwaald, toen een scherp gesis haar haastig haar hoofd terug deed trekken: een grote duif was pal in haar gezicht gevlogen en sloeg haar nu geweldig met haar vleugels.
“蛇！”鴿子尖叫著。
‘Slang,’ gilde de Duif.
“我不是蛇！”愛麗絲生气地說，“你走開！”
‘Ik ben geen slang,’ zei Alice verontwaardigd, ‘laat mij met rust.’
“我再說一遍，蛇！”鴿子重复著，可是已經是用很低的聲音在說話了，然 后還嗚咽地加了一句：“我各种方法都試過了，但是沒有一樣能叫它們滿意！”
‘Slang, zeg ik nog eens,’ herhaalde de Duif een beetje zachter en zij voegde er met een soort snik aan toe: ‘Ik heb alles geprobeerd, maar niets schijnt hun te bevallen.’
“你的話我一點几都不懂！”愛麗絲說，
‘Ik begrijp helemaal niet waar u het over hebt,’ zei Alice.
“我試了樹根，試了河岸，還試了篱笆，”鴿子繼續說著，并不注意她， “可是這些蛇！沒法子讓它們高興！”
‘Ik heb boomwortels geprobeerd, ik heb de waterkant geprobeerd en ik heb heggen geprobeerd,’ ging de Duif verder, ‘maar die slangen, ze blijven maar lastig.’
愛麗絲越來越奇怪了，但是她知道，鴿子不說完自己的話，是不會讓別人說 話的。
Alice begreep er steeds minder van, maar ze vond het zinloos om iets te zeggen voor de Duif was uitgesproken.
“僅僅是孵蛋就夠麻煩的啦，”鴿子說，“我還得日夜守望著蛇，天哪！這 三個星期我還沒合過眼呢！”
‘Alsof het niet al moeilijk genoeg is om eieren uit te broeden,’ zei de Duif, ‘maar ik moet ook nog dag en nacht op wacht staan voor slangen. En ik heb al drie weken lang geen oog dicht gedaan.’
“我很同情，你被人家扰亂得不得安宁，”愛麗絲開始有點明白它的意思了，
‘Het spijt me dat ik u last veroorzaakt heb,’ zei Alice, die haar bedoeling begon te begrijpen.
“我剛剛把家搬到樹林里最高的樹上，”鴿子繼續說，把嗓門提高成了尖聲 嘶叫，“我想已經最后擺脫它們了，結果它們還非要彎彎曲曲地從天上下來不可。 唉！這些蛇呀！”
‘En nu heb ik net de hoogste boom van het bos uitgezocht,’ vervolgde de Duif en haar stem sloeg gillend over ‘en nu ik net dacht, dat ik hier geen last van ze zou hebben, moeten ze beslist uit de hemel naar beneden komen kronkelen! Bah! Slang!’
“我可不是蛇，我告訴你！”愛麗絲說，“我是一個……我是一個……，
‘Maar ik ben geen slang, zeg ik je,’ zei Alice, ‘ik ben, ik ben...’
“啊，你是什么呢？”鴿子說，“我看得出你正想編謊哩！”
‘Nou, wat ben je dan,’ zei de Duif,‘ik merk heus wel dat je iets probeert te verzinnen!’
“我是一個小姑娘。”愛麗絲拿不准地說，因為她想起了這一天中經歷的那 么多的變化。
‘Ik, ik ben een klein meisje,’ zei Alice, bijna twijfelend, toen zij bedacht hoe vaak zij die dag al veranderd was.
“說得倒挺像那么回事！”鴿子十分輕蔑地說，“我這輩子看見過許多小姑 娘，可從來沒有一個長著像你這樣的長脖子的！沒有，絕對沒有！你是一條蛇， 辯解是沒有用的，我知道你還要告訴我，你從來沒有吃過一只蛋吧！”
‘Dat geloof ik vast,’ zei de Duif met de diepste verachting, ‘ik heb in mijn leven een hele boel meisjes gezien, maar nog nooit één met zo'n hals als jij. Nee, nee, je bent een slang, ontken dat maar niet. Straks ga je me wijs maken dat je nog nooit een ei hebt gegeten.’
“我确實吃過許多的蛋，”愛麗絲說，（她是一個非常誠實的孩子。）“你 知道，小姑娘也像蛇那樣，要吃好多蛋的。”
‘Ik heb eieren gegeten, zeker!’ zei Alice, die een erg waarheidslievend kind was, ‘maar meisjes eten ook eieren, minstens evenveel als slangen.’
“我不相信，”鴿子說，“假如她們吃蛋的話，我只能說她們也是一种蛇。”
‘Dat geloof ik niet,’ zei de Duif, ‘maar als zij het doen dan zijn ze een soort slangen, dat vind ik.’
這對于愛麗絲真是個新的概念，她愣了几分鐘。于是鴿子趁机加了一句： “反正你是在找蛋，因此，你是姑娘還是蛇，對我都一樣。”
Dit was een zo nieuw gezichtspunt voor Alice, dat ze er een paar minuten stil van was, wat de Duif gelegenheid gaf om op te merken: ‘Je zoekt eieren, dat weet ik heel goed, en wat kan het mij dan schelen of je nu een meisje bent of een slang.’
“這對我很不一樣，”愛麗絲急忙分辯，“而且老實說，我不是在找蛋，就 算我在找蛋，我還不要你的呢？我是不吃生蛋的。”
‘Dat kan mij wel wat schelen,’ zei Alice haastig, ‘maar ik zoek helemaal geen eieren, en als ik het deed, zou ik die van u toch niet willen hebben, ik houd niet van rauwe eieren.’
“哼，那就滾開！”鴿子生气地說著，同時又飛下去鑽進它的窩里了。愛麗 絲費勁儿地往樹林里蹲，因為她的脖子常常會被樹叉挂住，要隨時停下來排解。 過了一會，她想起了手里的兩塊蘑菇，于是她小心地咬咬這塊，又咬咬那塊，因 此她一會儿L長高，一會縮小，最后終于使自己成了平常的高度了。
‘Nu, ga dan weg,’ zei de Duif knorrig, terwijl zij terugging naar haar nest. Alice hurkte zo diep als ze kon tussen de bomen, maar haar hals raakte telkens verward in de takken en zo nu en dan moest ze ophouden om zich los te maken. Na een poosje bedacht ze dat ze nog altijd de stukjes van de paddestoel in haar handen had en zij ging nu heel zorgvuldig te werk, knabbelde eerst aan het ene en dan aan het andere stukje, werd soms groter en soms kleiner, tot ze haar gewone lengte weer bereikt had.
由于她已經不是正常高度了，所以開頭還有點奇怪，不過几分鐘就習慣了。 然后又像平常那樣同自己說話了。“好啊，現在我的計划完成一半了。這些變化 多么奇怪，我無法知道下一分鐘我會是什么樣儿。不管怎樣，現在我總算回到自 己原來的大小了，下一件事情就是去那個美麗的花園。可是我不知道該怎么去做 呢？”說話間來到了一片開闊地，這里有一間四英尺高的小房子。“別管是誰住 在這里，”愛麗絲想，“我現在這樣的大小不能進去，鄧會把它們嚇得靈魂出竅 的，”她小口小口地咬了一點右手上的蘑菇，一直到自己變成九英寸高，才走向 那座小房子。
Het was zo lang geleden dat zij zo geweest was, dat zij het eerst bijna vreemd vond, maar ze was er al gauw aan gewend en begon zoals gewoonlijk in zichzelf te praten. ‘Zo, de helft van mijn plan is klaar! Wat zijn al die veranderingen toch verwarrend! Ik ben van het ene ogenblik op het andere niet zeker wat ik zal worden. Maar nu ben ik tenminste weer gewoon en nu moet ik in die mooie tuin zien te komen. Ik vraag me af hoe ik dat aan moet leggen!’ Terwijl ze dat zei kwam ze plotseling aan een open plaats in het bos met een klein huisje er op dat ongeveer één meter twintig hoog was. ‘Daar kan ik zo nooit heengaan,’ dacht Alice, ‘wie er ook woont; ik ben veel te groot, ze zouden gek worden van angst.’ Dus begon ze weer aan het rechter stukje te knabbelen en ze dorst niet naar het huisje te gaan voor zij twintig centimeter groot was.