愛麗絲漫游奇境記

De avonturen van Alice

   第 1 篇

   I

   掉进兔子洞

   De val door het konijnenhol

   愛麗絲靠著姐姐坐在河岸邊很久了,由于沒有什么事情可做,她開始感到厭 倦,她一次又─次地瞧瞧姐姐正在讀的那本書,可是書里沒有圖畫,也沒有對話, 愛麗絲想:“要是一本書里沒有圖畫和對話,那還有什么意思呢?”

   ALICE begon er erg genoeg van te krijgen om naast haar zusje aan de waterkant te zitten en niets te doen: ze had een paar keer in het boek gegluurd, dat haar zusje aan het lezen was, maar daar stonden geen plaatjes en gesprekken in ‘en wat is nu een boek zonder plaatjes en gesprekken?’ dacht Alice.

   天熱得她非常困,甚至迷糊了,但是愛麗絲還是認真地盤算著,做一只雛菊 花環的樂趣,能不能抵得上摘雛菊的麻煩呢?就在這時,突然一只粉紅眼睛的白 兔,貼著她身邊跑過去了。

   Dus ging zij er over nadenken (voorzover zij dat kon, want de hitte maakte haar erg slaperig en suf) of ze een krans van madeliefjes zou gaan vlechten en ze wist niet goed of dat nu de moeite van het opstaan en bloemen-plukken wel waard was, toen plotseling een wit konijn met rode oogjes langs haar heen liep.

   愛麗絲并沒有感到奇怪,甚至于听到兔子自言自語地說:“哦,親愛的,哦, 親愛的,我太遲了。”愛麗絲也沒有感到离奇,雖然過后,她認為這事應該奇怪, 可當時她的确感到很自然,但是兔于竟然從背心口袋里襲里掏出一塊怀表看看, 然后又匆匆忙忙跑了。這時,愛麗絲跳了起來,她突然想到:從來沒有見過穿著 有口袋背心的兔子,更沒有見到過兔子還能從口袋里拿出─塊表來,她好奇地穿 過田野,緊緊地追赶那只兔子,剛好看見兔子跳進了矮樹下面的一個大洞。

   Dit was nu op zichzelf niet zo erg merkwaardig en Alice verbaasde er zich evenmin over, toen zij het Konijn bij zichzelf hoorde zeggen: ‘O wee, o wee, ik kom vast telaat’ (toen zij er later over nadacht, vond zij, dat zij dit vreemd had moeten vinden, maar op dit ogenblik leek het haar heel gewoon). Maar toen het Konijn werkelijk een horloge uit zijn vestzakje haalde, er op keek, en weg holde, sprong Alice op, want zij bedacht plotseling, dat zij nog nooit een konijn had gezien met een vestzakje of met eenhorloge om er uit te halen, en brandend van nieuwsgierigheid rende ze het na door de weide; gelukkig was ze net op tijd om te zien hoe het in een groot konijnenhol onder de heg verdween.

   愛麗絲也緊跟著跳了進去,根本沒考慮怎么再出來。

   Het volgende ogenblik liep Alice het na, zonder er aan te denken hoe zij ooit weer terug moest komen.

   這個兔子洞開始像走廊,筆直地向前,后來就突然向下了,愛麗絲還沒有來 得及站住,就掉進了─個深井里。

   Het konijnenhol liep eerst een eindje rechtuit, als een tunnel, en toen plotseling steil naar beneden, zo plotseling dat ze niet eens tijd had om stil te blijven staan; want voor zij daaraan kon denken, besefte ze dat ze door een diepe put naar beneden viel.

   也許是井太深了,也許是她自己感到下沉得太慢,因此,她有足夠的時間去 東張西望,而且去猜測下一步會發生什么事,首先,她往下看,想知道會掉到什 么地方。但是下面太黑了,什么都看不見,于是,她就看四周的井壁,只見井壁 上排滿了碗櫥和書架,以及挂在釘子上的地圖和圖畫,她從一個架子上拿了一個 罐頭,罐頭上寫著“桔子醬”,卻是空的,她很失望,她不敢把空罐頭扔下去, 怕砸著下面的人,因此,在繼續往下掉的時候,她就把空罐頭放到另一個碗櫥里 去了。

   Nu was òf de put heel diep, òf ze viel erg langzaam, want zij had onder het vallen ruimschoots tijd om om zich heen te kijken en zich af te vragen wat er verder zou gebeuren. Eerst probeerde zij naar beneden te kijken om uit te maken waar zij eigenlijk heenging, maar het was te donker om iets te zien; toen keek zij naar de zijmuren van de put en merkte dat deze vol waren met kasten en boekenplanken; hier en daar zag zij kaarten en platen aan krammen hangen. Zij nam een pot van een van de planken, waar zij langs viel; op het etiket stond ‘Sinaasappel-jam’, maar tot haar grote teleurstelling was de pot leeg. Zij wilde deze niet laten vallen, want zij was bang dat iemand daardoor getroffen kon worden en dus zette zij hem met veel moeite in een van de kasten.

   “好啊,”愛麗絲想,“經過了這次鍛煉,我從樓梯上滾下來就不算回事。 家里的人都會說我多么勇敢啊,嘿,就是從屋頂上掉下來也沒什么了不起,”─ ─這點倒很可能是真的,屋頂上摔下來,會摔得說不出話的。

   ‘Nu,’ dacht Alice ‘na zo'n val zal ik er niets meer om geven als ik van de trappen rol. Wat zullen ze me thuis allemaal flink vinden! En trouwens, ik zou er niet eens wat van zeggen als ik van het dak viel!’(wat zeer waarschijnlijk waar was.)

   掉啊,掉啊,掉啊,難道永遠掉不到底了嗎?愛麗絲大聲說:“我很知道掉 了多少英里了,我一定已經靠近地球中心的一個地方啦!讓我想想:這就是說已 經掉了大約四千英里了,我想……”(你瞧,愛麗絲在學校里已經學到了一點這 類東西,雖然現在不是顯示知識的時机,因為沒一個人在听她說話,但是這仍然 是個很好的練習。)“……是的,大概就是這個距离。那么,我現在究竟到了什 么經度和緯度了呢?”(愛麗絲不明白經度和緯度是什么意思,可她認為這是挺 時髦的字眼,說起來怪好听的。)

   Al dieper en dieper. Zou het nooit meer ophouden? ‘Ik zou wel eens willen weten hoeveel kilometers ik nu al gevallen ben,’ zei ze hardop, ‘ik moet zo langzamerhand bij het middelpunt van de aarde zijn gekomen. Laat eens kijken: dat zou ongeveer 6000 kilometers zijn, denk ik’, - want zie je, Alice had allerlei van dit soort belangrijke dingen op school geleerd en zij wou graag eens laten zien wat zij allemaal wist. Dit was nu wel niet zo'n erg goede gelegenheid, want er was niemand die naar haar kon luisteren, maar kwaad kon het toch nooit. ‘Ja, dat klopt, maar dan vraag ik me af op welke Lengte en Breedte ik nu ben.’ (Alice had er geen flauw idee van wat Lengte en Breedte was, maar ze vond die woorden wel heel mooi klinken.)

   不一會儿,她又說話了:“我想知道我會不會穿過地球,到那些頭朝下走路 的人們那里,這該多么滑稽呀!我想這叫做‘對稱人’(19世紀中學地理教科書 上流行個名洞,叫“對跖人”,意思是說地球直徑兩端的人,腳心對著腳心。愛 麗絲對“地球對面的人”的概念模糊,以為他們是“頭朝下”走路的,而且把 “對跖人”錯念成“對稱人”了。)吧?”這次她很高興沒人听她說話,因為 “對稱人”這個名詞似乎不十分正确。“我想我應該問他們這個國家叫什么名稱: 太太,請問您知道這是新西蘭,還是澳大利亞?”(她說這話時,還試著行個屈 膝禮,可是不成。你想想看,在空中掉下來時行這樣的屈膝禮,行嗎,)“如果 我這樣問,人們一定會認為我是一個無知的小姑娘哩。不,永遠不能這樣問,也 許我會看到它寫在哪儿的吧!”

   Al gauw begon ze opnieuw. ‘Ik vraag me af, of ik recht door de aarde heen zal vallen. Wat zal het grappig zijn om bij de mensen terecht te komen, die met hun hoofd naar beneden lopen. De Antipathieën geloof ik,’ (ze was nu wel heel blij dat er niemand naar haar luisterde, want dit woord was beslist niet goed) ‘maar dan moet ik hun vragen hoe dat land heet. Ach mevrouw, is dit Nieuw-Zeeland of Australië?’ (en ze probeerde een buiging te maken, terwijl ze dat zei - stel je voor, een buiging maken als je door de lucht valt, zou jij dat kunnen?) ‘en wat zullen ze me een dom meisje vinden! Nee, ik zal er maar niet naar vragen, misschien zie ik de naam wel ergens opstaan.’

   掉啊,掉啊,掉啊,除此之外,沒別的事可干了。因此,過一會儿愛麗絲又 說話了:“我敢肯定,黛娜今晚一定非常想念我。”(黛娜是只貓)“我希望他 們別忘了午茶時給她准備一碟牛奶。黛娜,我親愛的,我多么希望你也掉到這里 來,同我在一起呀,我怕空中沒有你吃的小老鼠,不過你可能捉到一只蝙蝠,你 要知道,它很像老鼠。可是貓吃不吃蝙蝠呢?”這時,愛麗絲開始瞌睡了,她困 得迷迷糊糊時還在說:“貓吃蝙蝠嗎?貓吃蝙蝠嗎?”有時又說成:“蝙蝠吃貓 嗎?”這兩個問題她哪個也回答不出來,所以,她怎么問都沒關系,這時候,她 已經睡著了,開始做起夢來了。她夢見正同黛娜手拉著手走著,并且很認真地問: “黛娜,告訴我,你吃過蝙蝠嗎?,就在這時,突然“砰”地一聲,她掉到了一 堆枯枝敗葉上了,總算掉到了底了!

   Al dieper en dieper! Alice had niets anders te doen en daarom begon ze al gauw weer te praten. ‘Dina zal me vanavond wel missen, denk ik’ (Dina was de kat) ‘ik hoop maar dat ze thuis er aan denken haar een schoteltje met melk te geven. Lieve Dina, ik wou dat je hier was. Ik denk niet dat er muizen in de lucht zijn, maar je mag een vleermuis vangen, dat is net een muis, weet je. Maat eten katten vleermuizen?’ En nu werd Alice tamelijk slaperig en bleef alsmaar dromerig bij zichzelf zeggen ‘eten katten vleermuizen, eten katten vleermuizen?’ en soms ‘eten vleermuizen katten?’, want, zie je, ze kon geen van beide vragen beantwoorden en het deed er dus niet veel toe wat ze precies vroeg. Ze voelde dat ze in slaap viel en ze begon juist te dromen, dat zij hand in hand met Dina aan het wandelen was, en heel ernstig tegen haar zei: ‘Dina, zeg me eens eerlijk, heb jij ooit een vleermuis gegeten’, toen zij plotseling, bons, bons, op een hoop droge bladeren neerkwam en de val was uit.

   愛麗絲一點儿也沒摔坏,她立即站起來,向上看看,黑洞洞的。朝前一看, 是個很長的走廊,她又看見了那只白兔正急急忙忙地朝前跑。這回可別錯過時机, 愛麗絲像一陣風似地追了過去。她听到兔子在拐彎時說:“哎呀,我的耳朵和胡 子呀,現在太遲了!”這時愛麗絲已經离兔子很近了,但是當她也赶到拐角,兔 子卻不見了。她發現自己是在一個很長很低的大廳里,屋頂上懸挂著一串燈,把 大廳照亮了。

   Alice had zich heel geen pijn gedaan en sprong direct weer op; ze keek naar boven, maar daar was het erg donker; voor haar lag weer een lange gang en zij zag nog net hoe het Witte Konijn daar razend vlug doorheen holde. Zij had geen ogenblik te verliezen; vooruit schoot Alice, als de wind en zij was net op tijd om hem, terwijl hij een hoek omging, bij zichzelf te horen zeggen: ‘Bij mijn oren en snorrebaard, wat wordt het laat!’ Ze was vlak achter hem toen hij de hoek omliep, maar het Konijn was nergens meer te zien; zij stond in een lange, lage zaal, die verlicht werd door een rij lampjes aan het plafond.

   大廳四周都是門,全都鎖著,愛麗絲從這邊走到那邊,推一推,拉一拉,每 扇門都打不開,她傷心地走到大廳中間,琢磨著該怎么出去。

   Aan alle kanten van de zaal waren deuren, maar die waren allemaal dicht; en toen Alice de zaal op en af was gelopen en iedere deur geprobeerd had, liep zij treurig naar het midden en vroeg zich af hoe zij er ooit weer uit moest komen.

   突然,她發現了一張三條腿的小桌,桌子是玻璃做的。桌上除了一把很小的 金鑰匙,什么也沒有,愛麗絲一下就想到這鑰匙可能是哪個門上的。可是,哎呀, 要么就是鎖太大了,要么就是鑰匙太小了,哪個門也用不上。不過,在她繞第二 圈時,突然發現剛才沒注意到的一個低帳幕后面,有一扇約十五英寸高的小門。 她用這個小金鑰匙往小門的鎖眼里一插,太高興了,正合适。

   Plotseling kwam ze bij een kleine, driepotige tafel van dik glas; er lag enkel een gouden sleuteltje op en Alice dacht onmiddellijk dat dit wel eens passen kon op een van de deuren; maar ach! òf de sloten waren te groot, òf het sleuteltje was te klein; in elk geval kon zij er geen enkele mee openmaken. Toen zij echter voor de tweede keer de zaal doorliep, zag ze een laaghangend gordijn, dat ze eerst niet had opgemerkt en daarachter was een kleine deur van ongeveer veertig centimeter: ze stak het gouden sleuteltje in het slot en tot haar grote vreugde paste het!

   愛麗絲打開了門,發現門外是一條小走廊,比老鼠洞還小,她跪下來,順著 走廊望出去,見到一個從沒見過的美麗花園。她多想离開這個黑暗的大廳,到那 些美麗的花圃和清涼的噴泉中去玩呀!可是那門框連腦袋都過不去,可怜的愛麗 絲想:“哎,就算頭能過去,肩膀不跟著過去也沒用,我多么希望縮成望遠鏡里 的小人呀(愛麗絲常常把望遠鏡倒著看,一切東西都變得又遠又小,所以她認為 望遠鏡可以把人放大或縮小。),我想自己能變小的,只要知道變的方法就行了。” 你看,一連串稀奇古怪的事,使得愛麗絲認為沒有什么事是不可能的了。

   Alice deed de deur open en zag een lange, smalle gang voor zich, niet veel wijder dan een rattenhol. Ze knielde op de grond en keek door de gang in de mooiste tuin, die je ooit hebt gezien. Wat verlangde zij ernaar om uit die donkere zaal weg te gaan en daar buiten te wandelen tussen de perken met kleurige bloemen en de koele fonteinen!, maar ze kon haar hoofd niet eens door de deuropening krijgen, ‘en als ik mijn hoofd er door heb gestoken,’ dacht de arme Alice, ‘kunnen mijn schouders er niet door en dan ben ik nog niet veel verder. O wat zou ik graag in elkaar kunnen schuiven als een verrekijker. En dat zou ik trouwens best kunnen, denk ik, als ik maar wist, hoe ik moest beginnen.’ Want zie je, er waren de laatste tijd al zo veel zonderlinge dingen gebeurd, dat Alice maar heel weinig meer voor onmogelijk hield.

   看來, 守在小門旁沒意思了,于是,她回到桌子邊,希望還能再找到一把鑰匙,至少也 得找到一本教人變成望遠鏡里小人的書,可這次,她發現桌上有一只小瓶。愛麗 絲說:“這小瓶剛才确實不在這里。”瓶口上系著一張小紙條,上面印著兩個很 漂亮的大平:“喝我”。

   Maar ze schoot er niet veel mee op, wanneer ze bij het deurtje bleef zitten treuren. Daarom liep zij terug naar de tafel en hoopte zo half, dat ze een ander sleuteltje zou vinden of in ieder geval een handleiding om mensen als verrekijkers in elkaar te schuiven; maar dit keer stond er enkel een flesje op (dat er straks beslist niet stond, zei Alice) en om de hals van die fles was met een touwtje een stuk papier vastgemaakt; ‘Drink mij’ stond er met mooie, grote letters op gedrukt.

   說“喝我”倒不錯,可是聰明的小愛麗絲不會忙著去喝的。她說:“不行, 我得先看看,上面有沒有寫著‘毒藥’兩個字。”因為她听過一些很精彩的小故 事,關于孩子們怎樣被燒傷、被野獸吃掉,以及其它一些令人不愉快的事情,所 有這些,都是因為這些孩子們沒有記住大人的話,例如:握撥火棍時間太久就會 把手燒坏;小刀割手指就會出血,等等。愛麗絲知道喝了寫著“毒藥”瓶里的藥 水,遲早會受害的。

   Nu was het heel mooi om te zeggen ‘Drink mij’, maar de verstandige Alice deed dat dan nog maar niet onmiddellijk. ‘Nee,’ zei ze, ‘ik moet eerst eens kijken of er nergens ‘vergif’ op staat, want zij had allerlei aardige verhaaltjes gelezen over kinderen, die verbrand waren en opgegeten door wilde dieren en allerlei andere onplezierige dingen hadden beleefd, omdat zij nu eenmaal niet wilden luisteren naar de vermaningen van de grote mensen, b.v. dat een hete pook je brandt, als je hem te lang vasthoudt, dat als je erg diep met een mes in je vinger snijdt, die gewoonlijk gaat bloeden, dat als je veel drinkt uit een fles, waar ‘vergif’ op staat, het in de meeste gevallen vroeger of later slechte gevolgen zal hebben.

   然而瓶子上沒有“毒藥”字樣,所以愛麗絲冒險地嘗了嘗,感到非常好吃, 它混合著櫻桃餡餅、奶油蛋糕、菠蘿、烤火雞、牛奶糖、熱奶油面包的味道。愛麗絲一口气就把一瓶喝光了。

   Maar ze zag er geen ‘vergif’ op staan en dus dorst Alice wat te proeven; en toen het erg lekker bleek te smaken (het smaakte naar een mengsel van kersentaart, pudding, ananas, gebraden kalkoen, toffees en geroosterd brood met boter) dronk zij de fles gauw leeg.

   “多么奇怪的感覺呀!”愛麗絲說,“我一定變成望遠鏡里的小人了。”

   ‘Wat een gek gevoel!’, dacht Alice, ‘het lijkt wel of ik als een verrekijker in elkaar schuif!’

   的确是這樣,她高興得眉飛色舞,現在她只有十英寸高了,已經可以到那個 可愛的花園里去了。不過,她又等了几分鐘,看看會不會繼續縮小下去。想到這 點,她有點不安了。“究竟會怎么收場呢?”愛麗絲對自己說,“或許會像蜡燭 的火苗那樣,全部縮沒了。那么我會怎么樣呢?”她又努力試著想象蜡燭滅了后 的火焰會是個什么樣几。因為她從來沒有見過那樣的東西。

   En dat was zo; ze was nu geen vijf-en-twintig centimeter meer groot en toen zij bedacht, dat ze nu precies groot genoeg was om door het deurtje in de mooie tuin te komen, werd zij erg blij. Maar eerst wachtte ze nog een paar minuten of ze nog meer in elkaar zou schrompelen; ze was wel een beetje bezorgd, want ‘als dat zo doorgaat,’ zei Alice, ‘ga ik uit, net als een kaars. Ik zou wel eens willen weten hoe ik er dan uit zie.’ En zij probeerde zich voor te stellen, hoe een uitgeblazen kaarsvlam er uit ziet, maar zij kon zich niet herinneren, dat zij ooit naar zoiets had gekeken.

   過了一小會,好像不會再發生什么事情了,她決定立刻到花園去。可是,哎 喲!可怜的愛麗絲!她走到門口,發覺忘拿了那把小金鑰匙。在回到桌子前准備 再拿的時候,卻發現自己已經夠不著鑰匙,她只能通過玻璃桌面清楚地看到它, 她盡力攀著桌腿向上爬,可是桌腿太滑了,她一次又一次地溜了下來,弄得她精 疲力竭。于是,這個可怜的小家伙坐在地上哭了起來。

   Na een poosje, toen er verder niets meer gebeurde, besloot ze om maar eens naar de tuin te gaan; maar ach! arme Alice! toen zij bij de deur kwam, merkte ze dat ze het gouden sleuteltje vergeten had, en toen ze terug liep naar de tafel om het te halen, zag ze dat ze er onmogelijk meer bij kon; ze konhet door het glas heen zien liggen en zij probeerde tegen een van de tafelpooten op te klauteren, maar die was veel te glad, en toen ze doodmoe was van alle inspanningen ging het arme kind op de grond zitten en begon te huilen.

   “起來,哭是沒用的!”愛麗絲嚴厲地對自己說,“限你─,分鐘內就停止 哭!”她經常愛給自己下個命令(雖然她很少听從這种命令),有時甚至把自己 罵哭了。記得有一次她同自己比賽槌球,由于她騙了自己,她就打了自己一記耳 光,這個小孩很喜歡裝成兩個人,“但是現在還裝什么兩個人呢?”可怜的小愛 麗絲想,“唉!現在我小得連做一個像樣的人都不夠了。”

   ‘Kom, het is onzin, om hier te zitten huilen,’ zei Alice streng tegen zichzelf, ‘ik raad je aan daar dadelijk mee op te houden!’ Zij gaf dikwijls heel goede raad aan zichzelf (al volgde zij die zelden op) en soms gaf zij zich zo'n standje, dat ze er tranen van in de ogen kreeg; een keer had ze nog geprobeerd om zichzelf een draai om de oren te geven, omdat zij vals had gedaan bij een spelletje croquet, dat zij tegen zichzelf speelde. Want dit dwaze kind hield er erg van om te doen alsof zij twee kinderen was. ‘Maar nu schiet ik er niet veel mee op, om te doen alsof ik twee kinderen ben,’ dacht de arme Alice, ‘er is nauwelijks genoeg van me over voor één behoorlijk mens.’

   不.一會儿,她的眼光落在桌子下面的一個小玻璃盒子上。打開一看,里面 有塊很小的點心,點心上用葡萄干精致地嵌著“吃我”兩個字,“好,我就吃它,” 愛麗絲說,“如果它使我變大,我就能夠著鑰匙了;如果它使我變得更小,我就 可以從門縫下面爬過去,反正不管怎樣,我都可以到那個花園里去了。因此無論 怎么變,我都不在乎。”

   Ze keek wat in het rond en weldra zag ze een glazen doosje onder de tafel staan; ze maakte het open en zag er een klein koekje in liggen, waar krenten op zaten, die de woorden ‘Eet mij’ vormden. ‘Waarom zou ik het niet opeten?’, zei Alice, ‘als het me groter maakt, kan ik bij de sleutel, en als het me kleiner maakt, kan ik onder de deur door kruipen; ik kan op alle twee de manieren in de tuin komen en het kan me niet schelen hoe.’

   她只吃了一小口,就焦急地問自己:“是哪一种,變大還是變小?”她用手 摸摸頭頂,想知道變成哪种樣子。可是非常奇怪,一點沒變,說實話,這本來是 吃點心的正常現象,可是愛麗絲已經習慣了稀奇古怪的事了,生活中的正常事情 倒顯得難以理解了。

   Ze at een stukje en was erg benieuwd welke kant ze uit zou groeien; haar hand had ze op haar hoofd gelegd om te voelen wat er zou gebeuren en ze vond het heel gek, dat ze even groot bleef als ze was, want dat is nu wel gebruikelijk, als je een koekje eet, maar Alice was intussen zo aan ongewone gebeurtenissen gewend geraakt, dat ze het saai en vervelend vond wanneer alles zo maar bij het oude bleef.

   于是,她又吃開了,很塊就把一塊點心吃完了。

   En daarom begon ze snel door te eten en had ze het koekje al gauw op.

Text from angelibrary.com
Text from www.dbnl.org