De avonturen van Alice

爱丽丝漫游奇境记

   IV

   第 4 篇

   Het huis van het konijn

   兔子派遣小比尔进屋

   HET was het Witte Konijn, dat langzaam terug kwam wandelen en bedrukt om zich heen keek, alsof hij iets verloren had; en zij hoorde hem in zich zelf mompelen: ‘De Hertogin! De Hertogin! O mijn lieve pootjes! O mijn pels en snorrebaard! Ze zal me laten onthoofden, zo zeker als een fret een fret is. Waar kan ik ze toch hebben laten vallen?’ Alice begreep meteen dat hij zijn waaier en zijn glacéhandschoenen zocht en zij begon heel hulpvaardig mee te zoeken, maar ze waren nergens meer te zien - alles scheen wel veranderd te zijn sinds haar bad in het meer en de grote zaal met de glazen tafel en het deurtje was helemaal verdwenen.

   原来是那只小白兔,又慢慢地走回来了,它在刚才走过的路上焦急地到处审 视,好像在寻找什么东西,爱丽丝还听到它低产咕噜:“公爵夫人呵!公爵夫人, 唉!我亲爱的小爪子呀!我的小胡子呀!她一定会把我的头砍掉的,一定的!就 像雪貂是雪貂那样千真万确!我是在哪儿丟掉的呢?”爱丽丝马上猜到它在找那 把扇子和那双羊皮手套,于是,她也好心地到处寻找,可是找不见,自从她在池 塘里游荡以来,好像所有东西都变了,就是那个有著玻璃桌子和小门的大厅也都 不见了。

   Het Konijn merkte Alice al gauw op, toen zij liep te zoeken en hij riep haar boos toe: ‘Marianne, wat doe jij hier? Ga onmiddellijk naar huis en haal een paar handschoenen en een waaier! Maar onmiddellijk!’ En Alice was zo onder de indruk, dat ze meteen de richting uitliep, die hij aanwees en niet eens probeerde het misverstand op te helderen.

   不一会,当爱丽丝还在到处找的时候,兔子看见了她,并且生气地向她喊道: “玛丽.安,你在外面干什么?马上回家给我拿一双手套和一把扇子来。赶快去!” 爱丽丝吓得要命,顾不得去解释它的误会,赶快按它指的方向跑去了。

   ‘Hij denkt, dat ik zijn dienstmeisje ben,’ zei ze bij zich zelf onder het lopen ‘wat zal hij opkijken als hij er achter komt wie ik ben! Maar ik zal zijn waaier en zijn handschoenen maar voor hem halen, tenminste als ik ze kan vinden.’ Intussen kwam ze aan een aardig huisje met op de deur een glimmend koperen bord: W. Konijn stond er op. Ze ging zonder te kloppen naar binnen en rende naar boven, doodsbenauwd dat zij de echte Marianne zou ontmoeten en uit het huis gegooid zou worden voor zij de waaier en de handschoenen gevonden had.

   “它把我当成它的女仆了,”她边跑边对自己说,“它以后发现我是谁,会 多么惊奇啊!可是我最好还是帮它把手套和扇子拿去──要是我能找到的话。” 她说着到了一幢整洁的小房子前,门上挂著一块明亮的黄铜小牌子,刻著“白兔 先生”。她没有敲门就进去了,急忙往楼上跑,生怕碰上真的玛丽.安,如果那 样的话,她在找到手套和扇子之前就会从这个小屋里被赶出来的,

   ‘Wat is het eigenlijk gek,’ zei Alice bij zich zelf, ‘om boodschappen te doen voor een konijn! Stel je voor dat Dina me op boodschappen uit zou sturen!’ En zij begon zich voor te stellen hoe dat zou gaan. ‘Alice kom onmiddellijk hier en maak je klaar voor de wandeling.’ - ‘Ik kom direct, Moeder, maar ik moet dit muizenhol nog bewaken tot Dina terugkomt en er voor zorgen dat de muis niet ontsnapt.’ ‘Alleen denk ik,’ zei Alice, ‘dat ze Dina niet lang meer in huis zouden houden als ze de mensen ging commanderen.’

   “这真奇怪!”爱丽丝对自己说,“给一只兔子跑腿,我看下一步就该轮到 黛娜使唤我了。”于是她就想象那种情景:“‘爱丽丝小姐,快来我这儿,准备 去散步,’‘我马上就来,保姆!可是在黛娜回来之前,我还得看着老鼠洞,不 许老鼠出来,’不过,假如黛娜像这样使唤人的话,他们不会让它继续呆在家里 了。”

   Intusschen was ze in een gezellig kamertje gekomen met een tafel voor het raam en daarop (zoals ze gehoopt had) een waaier en twee of drie paar witte glacéhandschoenen en ze wou juist de kamer weer uitgaan, toen haar blik op een flesje viel dat bij de spiegel stond. Er zat dit keer geen etiket op met de woorden ‘Drink Mij’, maar toch deed ze de kurk er af en zette de fles aan haar mond. ‘Er gebeurt altijd iets interessants als ik iets eet of drink, ik ben benieuwd wat voor uitwerking dit flesje heeft. Ik hoop maar dat het me weer wat groter maakt, want ik heb er werkelijk genoeg van om zo'n klein ding te zijn!’

   这时,她已经走进了一间整洁的小房间,靠窗子有张桌子,桌子上正像她希 望的那样,有一把扇子和两、三双很小的白羊羔皮手套,她拿起扇子和一双手套。 正当她要离开房间的时候,眼光落在镜子旁边的一个小瓶上。这一次,瓶上没有 “喝我”的标记。但她却拔开瓶塞就往嘴里倒。她想,“我每次吃或喝一点东西, 总会发生一些有趣的事。所以我要看看这一瓶能把我怎么样。我真希望它会让我 长大。说真的,做我现在这样一点儿的小东西,真厌烦极了。”

   En haar wens werd heel wat sneller vervuld dan zij gedacht had; voor zij het halve flesje uit had gedronken botste haar hoofd tegen het plafond en zij moest zich buigen, omdat anders haar nek zou breken. Ze zette haastig het flesje neer en zei bij zichzelf: ‘Nu is het precies genoeg - ik hoop dat ik niet nog groter word, anders kan ik de deur niet meer uit, - ik wou dat ik niet zoveel gedronken had!’

   小瓶真的照办了,而且比她期望的还快,她还没有喝到一半,头已经碰到了 天花板,因此,必须立即停止,不能再喝了!否则脖子要给折断了。爱丽丝赶紧 扔掉瓶子,对自己说:“现在已经够了,不要再长了,可是就是现在这样,我也 已经出不去了。嗨!我別喝这么多就好啦!”

   Helaas! Nu was het te laat. Ze werd al groter en groter en al spoedig moest ze op haar knieën gaan zitten: het volgende ogenblik had ze zo niet eens genoeg plaats meer en ze probeerde of het beter was om op de grond te gaan liggen met een elleboog tegen de deur aan en haar andere arm onder haar hoofd. Maar ze werd steeds groter en tenslotte stak ze een arm door het raam en zette ze één voet op de schoorsteenmantel en zei bij zich zelf: ‘Nu kan ik niets meer doen, wat er verder ook gebeurt. Wat zal er nu van mij worden?’

   唉!现在已经太迟了!她继续长啊,长啊!再待一会儿就得跪在地板上了, 一分钟后,她必须躺下了,一只胳膊撑在地上,一只胳膊抱着头、可是还在长, 这时只得把一只手臂伸出窗子,一只脚伸进烟囪,然后自语说:“还长的话怎么 办呢?我会变成什么样子呢?”

   Gelukkig voor Alice was het toverdrankje nu uitgewerkt en ze groeide niet meer; toch was het hele geval erg onplezierig en daar ze op geen enkele manier uit de kamer kon komen, was het niet te verwonderen, dat zij zich erg ongelukkig voelde.

   幸运的是这只小魔术瓶的作用已经发挥完了,她不再长了,可是心里很不舒 服,看来没有可能从这个房子里出去了。

   ‘Thuis was het toch heel wat prettiger,’ dacht de arme Alice,‘toen ik niet voortdurend groter en kleiner werd en door muizen en konijnen gecommandeerd. Ik wou dat ik nooit door dat konijnenhol was gegaan - en toch! - en toch! - ik maak zo toch wel heel wat mee, - ik vraag me af wat er eigenlijk met mij is gebeurd! Vroeger, toen ik nog sprookjes las, dacht ik altijd dat dit soort dingen nooit werkelijk gebeurden en nu zit ik er midden in! Er moest heus een boek over mij geschreven worden. En als ik groot ben, zal ik er een schrijven ook, maar ik ben nu groot,’ voegde zij er bezorgd aan toe, ‘en hier is helemaal geen plaats meer om nog groter te worden.’

   “在家里多舒服,”可怜的爱丽丝想,“在家里不会一会儿变大,一会儿变 小,而且不会被老鼠和兔子使唤。我希望不曾钻进这个兔子洞,可是……可是这 种生活是那么离奇,我还会变成什么呢?读童话时我总认为那种事情永远不会发 生的,可现在自己却来到这童话世界了,应该写一本关于我的书,应该这样,当 我长大了要写─本──可我现在已经长大了啊。”她又伤心地加了一句:“至少 这儿已经没有让我再长的余地了。”

   ‘Maar zou ik dan nooit ouder worden, dan ik nu ben?’ dacht Alice, ‘dat zou wel fijn zijn aan de ene kant, want dan word ik nooit een oude vrouw, maar dan moet ik ook altijd huiswerk maken! O nee, daar zou ik geen zin in hebben!’

   “可是,”爱丽丝想,“我不会比现在年龄更大了!这倒是一个安慰,我永 远不会成为老太婆了。但是这样就得老是上学了。唉,这我可不情愿!”

   ‘O jij gekke Alice!’ antwoordde zij zich zelf. ‘Hoe kan je hier nu huiswerk maken? Er is amper plaats genoeg voor jou en er is zeker geen plaats meer voor je boeken en schriften!’

   “啊,你这个傻爱丽丝!”她又回答自己,“你在这儿怎么上学呢?哎唷, 这间房子差点儿装不下你,哪里还有放书的地方呢?”

   En zo ging ze verder met dat alles tegen elkaar af te wegen en daarover te praten; maar na een paar minuten hoorde ze buiten een stem en zij hield op om te luisteren.

   她就这样继续说着,先装这个人,然后又装另一个人,就这样说了一大堆话。 几分钟后,她听到门外有声音,才停止唠叨去听那个声音。

   ‘Marianne, Marianne!’ zei de stem, ‘Breng onmiddellijk mijn handschoenen!’ Toen hoorde voeten trippelen op de trap. Alice begreep dat dit het Witte Konijn was, dat terug kwam om naar haar te kijken en ze beefde zo dat het hele huis er van schudde, want ze was glad vergeten dat ze nu ongeveer duizend keer zo groot was als het Konijn, en helemaal niet bang voor hem hoefde te zijn.

   “玛丽?安,玛丽?安!”那个声音喊道,“赶快给我拿手套,” 然后一连串小脚步声步上楼梯了。爱丽丝知道这是兔子来找她了,但是她忘了自 己现在已经比兔子大了一千倍,因此还是吓得发抖,哆嗦得屋子都摇动了,

   Al gauw was het Konijn bij de deur en probeerde die open te doen, maar de deur ging naar binnen open en Alice's elleboog drukte er tegen en dus was die poging vergeefs. Alice hoorde het Konijn bij zich zelf zeggen: ‘Dan zal ik omlopen en door het raam naar binnen gaan!’

   免子到了门外,想推开门,但是门是朝里开的,爱丽丝的胳膊肘正好顶著门, 兔子推也推不动,爱丽丝听到它自语说,“我绕过去,从窗子爬进去。”

   ‘Dat zult u niet,’ dacht Alice en toen zij na een poosje wachten meende te horen, dat het Konijn precies onder het raam was, deed zij plotseling haar hand open en zwaaide even door de lucht. Zij voelde niets, maar zij hoorde een zachte kreet en een gekletter of er glas brak en ze veronderstelde, dat hij in een glazen broeikas of zoiets was gevallen.

   “这你休想,”爱丽丝想,她等了一会,直到听见兔子走到窗下,她突然伸 出了手,在空中抓了一把,虽然没有抓住任何东西,但是听到了摔倒了的尖叫声, 和打碎玻璃的哗啦啦的响声,根据这些声音,她断定兔子掉进玻璃温室之类的东 西里面了。

   Toen hoorde zij een boze stem roepen - het was die van het Konijn - ‘Piet, Piet, waar ben je?’ En toen een stem, die zij nog nooit eerder had gehoord, ‘Zeker Edelachtbare, ik graaf appels Edelachtbare.’

   接着是兔子的气恼声:“帕特!帕特!你在哪里?”然后,是一个陌生的声 音,“是,我在这儿挖苹果树呢?老爷!”

   ‘Appels graven, onzin,’ riep het Konijn boos, ‘kom hier, haal me hier uit.’ (Nog meer gerinkel van glas).

   “哼!还挖苹果树呢!”兔子气愤地说,“到这儿来,把我拉出来!”接着 又是一阵弄碎玻璃的声音。

   ‘Zeg op Piet, wat is dat daar in het raam?’

   “给我说,帕特,窗子里是什么?”

   ‘Zeker Edelachtbare, 't is een arm Edelachtbare’. (hij zei: arrem).

   “哟,一只胳膊,老爷!”

   ‘Een arm, idioot! Wie heeft er nu ooit zo'n grote arm gezien? Hij vult waarachtig het hele raam.’

   “─只胳膊!你这个傻瓜,哪有这样大的胳膊,嗯,它塞满了整个窗户呢!”

   ‘Zeker Edelachtbare, dat is waar, Edelachtbare, maar 't is toch een arm.’

   “不错,老爷,可到底是一只胳膊。”

   ‘In ieder geval heeft hij daar niets te maken. Haal hem weg.’

   “嗯。別罗嗦了,去把它拿掉!”

   Hierna was het lang stil en Alice kon enkel zo nu en dan allerlei gefluister horen, zoals: ‘Zeker, Edelachtbare, ik voel er niets voor, Edelachtbare’; ‘Doe wat ik je zeg, lafaard’ en tenslotte deed ze haar hand weer open en zwaaide weer even door de lucht. Dit keer hoorde ze twee zachte kreten en nog meer gerinkel van glas. ‘Wat moeten er daar een hoop broeikassen staan,’ dacht Alice,’ ik ben benieuwd wat ze nu gaan doen! Ze willen me misschien wel uit het raam trekken. Ik wou maar dat ze het konden! Ik heb helemaal geen zin om hier nog langer te blijven!’

   沉寂了好一阵,这时爱丽丝只能偶尔听到几句微弱的话音,如:“我怕见它, 老爷,我真怕它!”……“照我说的办,你这个胆小鬼!”最后,她又张开手, 在空中抓了一把,这一次听到了两声尖叫和更多的打碎玻璃的声音,“这里一定 有很多玻璃温室!”爱丽丝想,“不知道他们下一步要干什么?是不是要把我从 窗子里拉出去,嘿,我真希望他们这样做,我实在不愿意再呆下去了!”

   Ze wachtte een tijdje zonder iets te horen; tenslotte hoorde ze geratel van wagenwieltjes en het geluid van een heleboel stemmen die door elkaar praatten; ze ving allerlei brokstukken op. ‘Waar is de andere ladder? - Ach wat, ik hoefde er toch maar één te halen, Jan heeft de andere. - Jan zet hem hier, kerel! - Hier, zet hem hier in de hoek - Neen, bind ze eerst aan elkaar, anders zijn ze niet lang genoeg - O, zo zal het best gaan; wees maar niet zo eigenwijs - Hier, Jan, houd dat touw eens vast - Zou het dak sterk genoeg zijn? - Pas op die losse dakpan! - Pas op, hij valt naar beneden! - van onderen! - (een hevig gekletter) - Wie deed dat nu weer? - 't Zal Jan wel geweest zijn - Wie gaat de schoorsteen in? - Nee, ik niet! Jij moet het doen - Ben je helemaal! Jan moet het doen. Hé Jan, mijnheer zegt dat jij de schoorsteen in moet!’

   她等了─会,没有听到什么声音,后来传来了小车轮的滚动声,以及许多人 说话的嘈杂声,她听到说:“另外一个梯子呢?……嗯,我只拿了一个,別一个 比尔拿着……比尔,拿过来,小伙子……到这儿来,放到这个角上……不,先绑 在一起,现在还没一半高呢!……对,够了,你別挑刺啦!─一比尔,这里,抓 住这根绳子……顶棚受得了吗?……小心那块瓦片松了……掉下来了,低头! (一个很大的响声)……现在谁来干?……我认为比尔合适,它可以从烟囪里下 去。……不,我不干!……你干!……这我可不干……应该比尔下去……比尔! 主人说让你下烟囪!”

   ‘Zo, Jan komt dus door de schoorsteen naar beneden,’ zei Alice bij zich zelf, ‘Jan schijnt alles op te moeten knappen! Ik zou niet graag in zijn schoenen staan; er is niet veel ruimte in de schouw, maar ik geloof dat ik nog wel een beetje kan schoppen!’

   “啊,这么说比尔就要从烟囪下来了,”爱丽丝对自己说,“嘿,它们好像 把什么事情都推在比尔身上,我可不做比尔这个角色。说真的这个壁炉很窄,不 过我还是可以踢那么一下。”

   Ze wrong haar voet zo ver als ze kon naar beneden en wachtte tot ze een klein dier (ze kon niet uit maken wat voor soort het was) vlak boven zich in de schoorsteen hoorde krabbelen; toen zei ze bij zich zelf: ‘Dat is Jan,’ en gaf een harde schop en wachtte nieuwsgierig wat er verder gebeuren zou.

   她把伸进烟囪里的脚收了收,等到听到一个小动物(她猜不出是什么动物) 在烟囪里连滚带爬地接近了她的脚,这时她自语说:“这就是比尔了,”同时狠 狠地踢了一脚,然后等着看下一步会发生些什么。

   Eerst hoorde ze het hele koor roepen: ‘Daar gaat Jan’, en toen de stem van het Konijn alleen: ‘Vang hem op, jij daar bij de heg.’ Weer stilte en daarna opnieuw allemaal stemmen door elkaar. ‘Hou zijn hoofd omhoog - Brandewijn, wie heeft er brandewijn - Pas op, dat hij niet stikt - Hoe gaat het nou? - Wat is er eigenlijk met je gebeurd ouwe jongen? Vertel eens op!’

   首先,她听到一片叫喊:“比尔飞出来啦!”然后是兔子的声音:“喂,篱 笆边的人,快抓住它!”静了一会儿,又是一片乱嚷嚷:“抬起它的头……,快, 白兰地……別呛著了它!怎么样了?老伙计,刚才你碰见了什么?告诉我们。”

   Tenslotte hoordeze een heel zwak piepstemmetje (‘Dat is Jan’, dacht Alice): ‘Ach ik weet het niet - Nee, dank je, niet meer - Ik voel me alweer veel beter - maar ik ben nog wat in de war, ik kan nog niet alles vertellen - ik weet alleen maar, er kwam iets op me af, zoals een duiveltje uiteen doosje en daar ging ik, als een vuurpijl!’

   最后传来的是一个微弱的尖细声(爱丽丝认为这是比尔)“唉,我一点也不 知道……再不要,谢谢你,我已经好多了……我太紧张了,没法说清楚,我所知 道的就是……不知什么东西,就像盒子里的玩偶人(西方小孩经常玩一种玩偶盒, 一打开盒盖即弹出小玩偶来。)一样弹过来,于是,我就像火箭一样飞了出来!”

   ‘Dat is waar ouwe jongen!’ zeiden de anderen.

   “不错,老伙计!你真是像火箭一样。”另外一个声音说。

   ‘We moeten het huis in brand steken,’ zei de stem van het Konijn. En Alice riep zo hard als ze kon: ‘Als je dat doet, stuur ik Dina op je af.’

   “我们必须把房子烧掉!”这是兔子的声音。爱丽丝尽力喊道:“你们敢这 样,我就放黛娜来咬你们!”

   Onmiddellijk viel er een diepe stilte en Alice dacht bij zich zelf: ‘Ik ben benieuwd wat ze nu gaan doen! Als ze een beetje verstand hadden, zouden ze het dak van het huis halen.’ Na een minuut of twee begonnen ze opnieuw heen en weer te lopen en Alice hoorde het Konijn zeggen: ‘Een kruiwagen vol zal voorlopig wel genoeg zijn.’

   接着,是死一般的寂静,爱丽丝想:“不知道它们下一步想干什么,如果它 们有见识的话,就应该把屋顶拆掉。”过了一两分钟,它们又走动了,爱丽丝听 到兔子说:“开头用一车就够了。”

   ‘Een kruiwagen vol met wat?’ dacht Alice. Maar zij bleef niet lang in twijfel, want het volgende ogenblik kwam er een hagel van steentjes door het raam kletteren, sommige midden in haar gezicht. ‘Daar moeten ze mee ophouden,’ zei ze bij zich zelf en ze riep: ‘Dat moeten jullie niet nog eens doen,’ wat weer een diepe stilte veroorzaakte.

   “一车什么呀?”爱丽丝想,但一会儿就知道了,小卵石像暴雨似的从窗子 扔进来了,有些小卵石打到了她的脸上,“我要让他们住手,”她对自己说,然 后大声喊道:“你们最好別再这样干了!”这一声喊叫后,又是一片寂静。

   Alice merkte tot haar verrassing dat de steentjes op de grond allemaal in koekjes veranderden en plotseling kreeg ze een prachtig idee. ‘Als ik een van deze koekjes opeet,’ dacht ze, ‘zal ik in elk geval wel weer veranderen; ik kan onmogelijk groter worden, dan zullen ze me dus wel kleiner maken, denk ik.’

   爱丽丝惊奇地注意到,那些小卵石掉到地板上部变成了小点心,她脑子里立 即闪过了一个聪明的念头:“如果我吃上一块,也许会使我变小,现在我已经不 可能更大了,那么,它一定会把我变小的。”

   Dus at ze haastig een van de koekjes op en ze bemerkte tot haar grote vreugde dat ze onmiddellijk begon te krimpen. Zodra ze klein genoeg was om de deur door te gaan, liep ze het huis uit en zag dat een hele groep kleine beesten buiten op haar wachtte. De arme kleine hagedis Jan stond in het midden, overeind gehouden door twee guinese biggetjes, die hem iets uit een fles te drinken gaven. Zodra ze Alice zagen, holden ze op haar af, maar Alice liep zo hard als ze kon weg en kwam al gauw veilig en wel in een dicht bos.

   开是,她吞了一块点心,当即明显地迅速缩小了。在她刚刚缩到能够穿过门 的时候,就跑出了屋子,她见到一群小动物和小鸟都守在外边,那只可怜的小壁 虎──比尔在中间,由两只豚鼠扶著,从瓶子里倒着东西喂它。当爱丽丝出现的 瞬间,它们全都冲上来。她拼了命,总算跑掉了,不久她就平安地到了一个茂密 的树林里。

   ‘Ik wil eerst proberen,’ zei Alice bij zich zelf ‘of ik mijn gewone lengte terug kan krijgen en dan ga ik de weg naar die mooie tuin zoeken. Dat lijkt mij het beste plan.’

   “我的第一件事,”爱丽丝在树林中漫步时对自己说,“是把我变到正常大 小,第二件就是去寻找那条通向可爱的小花园的路。这是我最好的计划了。”

   Het was zonder twijfel een prachtig plan, heel helder en eenvoudig; de enige moeilijkheid was, dat ze niet het flauwste idee had hoe ze het ooit uit kon voeren; en terwijl zij tussen de bomen daar bezorgd over na liep te denken, hoorde ze vlak boven haar hoofd een kort scherp geblaf en vreselijk geschrokken keek ze op.

   听起来,这真是个卓越的计划,而且安排得美妙而简单,唯一的困难是她不 知道怎样才能办成。正当她在树林中着急地到处张望时,她头顶上面传来了尖细 的犬吠声。

   Een reusachtige jonge hond keek met grote ronde ogen op haar neer en stak speels zijn poot uit om haar aan te raken. ‘Braaf beestje,’ zei Alice vleiend en zij probeerde vriendelijk tegen hem te fluiten; maar ze was tegelijk erg bang, dat hij misschien honger zou hebben en haar ondanks al haar vriendelijkheid op zou eten.

   她赶紧抬头朝上看,一只大的叭儿狗,正在瞪着又大又圆的眼睛朝下 看着她,还轻轻地伸出一只爪子,要抓她。“可怜的小东西!”爱丽丝用哄小孩 的声调说,一边还努力地向它吹口哨。但是实际上,她心里吓得要死,因为想到 它可能饿了,那么不管她怎么哄它,它还是很可能把她吃掉的。

   Volkomen van streek pakte ze een stokje van de grond en hield dat de hond voor zijn kop; de hond sprong, jankend van pret, op alle vier zijn poten in de lucht, rende op de stok af en hapte er naar. Alice dook weg achter een grote distel om niet ondersteboven te worden gelopen, maar toen ze aan de andere kant van de distel te voorschijn kwam, schoot de hond opnieuw op de stok af en vloog in zijn vaart over de kop. Alice, die vond dat dit erg veel weg had van een stoeipartij met een karrepaard, en ieder ogenblik verwachtte onder de voet te worden gelopen, liep weer om de distel heen. Toen deed de hond een hele reeks schijn-aanvallen op de stok, liep steeds een stukje naar voren en een heel eind terug en bleef intussen alsmaar schor aan 't blaffen, tot hij tenslotte een eind verder ging zitten, hijgend, met zijn tong uit zijn bek en zijn grote ogen half gesloten.

   她几乎不知道该怎么办,拾了一根小树枝,伸向小狗,那只小狗立即跳了起 来,高兴地汪、汪叫著,向树枝冲过去,假装要咬,爱丽丝急忙躲进一排蓟树丛 后面,免得给小狗撞倒,她刚躲到另一边,小狗就向树枝发起第二次冲锋。它冲 得太急了,不但没有抓着树枝,反而翻了个筋斗,爱丽丝觉得真像同一匹马玩耍, 随时都有被它踩在脚下的危险,因此,她又围着蓟树丛转了起来,那只小狗又向 树枝发起了一连串的冲锋。每一次都冲过了头,然后再后退老远,而且嘶声地狂 吠著。最后它在很远的地方蹲坐了下来,喘著气,舌头伸在嘴外,那双大眼睛也 半闭上了。

   Alice vond dit een goede gelegenheid om te ontsnappen; dus liep ze hard weg tot ze erg moe werd en buiten adem en het geblaf van de hond ver genoeg weg was.

   这是爱丽丝逃跑的好机会,她转身就跑了,一直跑得喘不过气来,小狗的吠 声也很远了,才停了下来。

   ‘En toch was het een aardig hondje,’ zei Alice en ging tegen een boterbloem leunen om een beetje uit te rusten en wuifde zich koelte toe met een van de bladeren. ‘Ik zou hem best kunstjes willen leren - als ik maar groot genoeg was om dat te doen - o lieve help! Daar was ik bijna vergeten dat ik weer groter wil worden! Laat eens kijken, hoe zal ik dat klaarspelen? Ik denk dat ik wel weer iets zal moeten eten of drinken; maar de grote vraag is: wat?’

   “然而,这是只多么可爱的小狗啊!”在爱丽丝靠在一棵毛茛上,用一片毛 茛叶搧著休息时说,“要是我像正常那么大小,我真想教它玩许多把戏,啊,亲 爱的,我几乎忘记我还要想法再长大呢?让我想一想,这怎么才能做到呢?我应 该吃或者喝一点什么东西,可是该吃喝点什么呢?”

   En dat was zeker de grote vraag. Alice keek rond naar de bloemen en de grassprietjes, maar ze kon niets vinden dat haar geschikt leek om in deze omstandigheden te eten of te drinken. Naast haar groeide een grote paddestoel, ongeveer even groot als zij zelf; en toen zij er onder had gekeken en aan beide kanten ervan en er achter, vond ze dat ze er ook wel eens bovenop kon kijken.

   确实,最大的问题是吃喝点什么呢?爱丽丝看着周围的花草,没有可吃喝的 东西。离她很近的地方长着一个大蘑菇,差不多同她一样高。她打量了蘑菇的下 面、边沿、背面,还想到应该看看上面有什么东西。

   Ze ging op haar tenen staan en gluurde over de rand van de paddestoel en haar ogen troffen meteen die van een grote blauwe rups, die boven op de paddestoel zat met zijn armen over elkaar en rustig een lange Turkse pijp rookte en niet de minste notitie nam van haar of van iets anders.

   她踮起脚尖,沿蘑菇的边朝上看,立即看到一只蓝色的大毛毛虫,正环抱胳 膊坐坐在那儿,安静地吸着一个很长的水烟管,根本没有注意到她和其它任何事 情。

Text from www.dbnl.org
Text from angelibrary.com