Le baiser affectueux que tante Polly lui avait donné avant son départ pour l’école avait chassé toutes les idées noires de Tom et il s’en alla le cœur léger. Au détour d’un chemin creux, il eut la chance d’apercevoir Becky Thatcher. Comme toujours, son humeur lui dicta son attitude. Sans l’ombre d’une hésitation, il courut vers elle et lui dit :
Er was iets in Tante Polly's wijze van doen, toen zij Tom omhelsde, dat zijne neerslachtigheid verdreef en hem weder vroolijk en gelukkig maakte. Hij ging naar school en smaakte het genot op den hoek van Meadow Lane toevallig Becky Tatcher tegen te komen. Zijn gemoedstoestand bepaalde doorgaans zijne handelingen. Zonder een oogenblik te aarzelen, liep hij naar haar toe en zeide:
« J’ai été très méchant aujourd’hui, Becky. Je suis désolé. Je ne recommencerai plus jamais, jamais… Veux-tu que nous redevenions amis ? »
"Ik heb je vandaag heel gemeen behandeld, Becky, en dat spijt mij. Ik zal het nooit van mijn leven weer doen. Zullen wij, als je blieft, maar weder goede vrienden worden?"
La petite le toisa du regard et lui répondit :
Het meisje hield stil, keek hem met een blik vol verachting aan en zeide:
« Je vous serais reconnaissante de vous mêler de vos affaires, Monsieur Thomas Sawyer. Dorénavant, je ne vous adresserai plus jamais la parole. »
"Wilt u de goedheid hebben, mijnheer Thomas Sawyer u bij uw eigen vrienden te houden. Ik denk mij niet meer met u te bemoeien."
Elle releva le menton et passa son chemin. Tom était si abasourdi qu’il n’eut pas la présence d’esprit de lui crier : « Ça m’est bien égal, espèce de pimbêche ! » Quand il lança cette phrase, Becky était déjà trop loin. À son arrivée à l’école, Tom était dans une belle colère. Broyant du noir, il déambula dans la cour. Avec quel plaisir il l’aurait rossée si elle avait été un garçon ! Bientôt, il se trouva nez à nez avec elle et lui fit une remarque cruelle. La fillette riposta. Elle était si furieuse qu’elle ne se tenait plus d’impatience à l’idée que la classe allait commencer et que Tom se ferait punir pour avoir renversé de l’encre sur son livre de lecture. Elle ne songeait plus maintenant à dénoncer Alfred Temple. Ah ! ça, non !
En het hoofd in den nek werpende, ging zij voorbij. Tom was zoo verpletterd, dat hij zelfs de tegenwoordigheid van geest miste om te zeggen: "Ik geef geen zier om je, nufje dundoek," totdat het geschikte oogenblik voor dien uitval voorbij was. Dus zweeg hij met een woedend gezicht. Ziedende van toorn stapte hij de schoolplaats binnen en mompelde, dat hij wou dat zij een jongen was, om het haar eens fiks in te peperen. Toen hij haar voorbijging, wierp hij haar een paar hatelijkheden naar het hoofd, die behoorlijk teruggeslingerd werden, en de hoop op het herstel van den vrede scheen onherroepelijk verloren. Becky kon in hare drift den tijd haast niet afwachten, waarop de les zou beginnen en zij Tom zou zien afrossen voor het beschadigde leesboek. Indien zij nog een oogenblik plan had on Alfred Temple ten toon te stellen, was dit voornemen door Toms beleedigende schimpscheuten geheel uit hare ziel verdwenen.
La malheureuse ne savait pas qu’elle était sur le point de s’attirer elle-même de graves ennuis. M. Dobbins, le maître d’école, était arrivé à un certain âge, et faute d’argent, avait dû renoncer à jamais à satisfaire ses ambitions les plus chères. Il aurait voulu être médecin, mais il lui fallait se contenter de son poste d’instituteur dans un modeste village. Chaque jour, lorsque les élèves ne récitaient pas leurs leçons, il se plongeait dans la lecture d’un énorme livre qu’en temps ordinaire il gardait précieusement sous clef dans le tiroir de sa chaire. Les enfants se perdaient tous en conjectures sur la nature du mystérieux volume et eussent donné n’importe quoi pour satisfaire leur curiosité. Becky entra dans la classe. La pièce était déserte. Elle passa auprès de la chaire et s’aperçut que la clef du tiroir était dans la serrure. Quelle aubaine ! La petite regarda autour d’elle. Elle était seule. D’un geste prompt, elle ouvrit le tiroir, en sortit le livre. Le titre, Traité d’anatomie du professeur X…, ne lui dit rien et elle se mit à en feuilleter les pages. Elle s’arrêta devant une superbe gravure représentant un corps humain avec toutes ses veines et ses artères en bleu et en rouge. À ce moment, une ombre se dessina sur la page. Tom Sawyer qui venait d’entrer avait aperçu le livre et s’approchait. Becky voulut le refermer, mais, dans sa précipitation, elle s’y prit si mal qu’elle déchira la moitié de la page qui l’avait tant intéressée. Elle enfouit le livre dans le tiroir, referma celui-ci à clef et se mit à pleurer de honte.
Arm kind! zij wist niet, hoezeer zij op weg was zich een wereld van verdriet te bezorgen. De schoolmeester, de heer Dobbins, was een man, die den middelbaren leeftijd bereikt had onder het drukkend lijden van onbevredigde eerzucht. Zijne lievelingswensch was geneesheer te worden, doch geldgebrek had hem verhinderd het hooger dan tot schoolmeester te brengen. Toch was de liefde tot de studie hem bijgebleven. Hij nam ten minste iederen dag een geheimzinnig boek uit de lessenaar on zich daarin te verdiepen, zoodra de verschillende klassen hunne lessen hadden opgezegd. Dat boek hield hij achter slot en grendel,--doch er was geen deugniet in de gansche school, die niet brandde van begeerte het eens in te zien. Daartoe echter bood zich de kans nooit aan. Elke scholier had zijne of hare eigen meening over den inhoud van het boek, doch er was geen middel om het rechte er van te weten te komen. Toen nu op dezen achtermiddag Becky langs den lessenaar schoof, die vlak bij de deur stond, zag zij dat de sleutel in het slot stak. Welk eene kostelijke gelegenheid! Zij keek in het rond, zag dat zij alleen was en geen seconde later had zij het boek in de hand. Het titelblad, "De Ontleedkunde, door Professor N. N." maakte haar niet veel wijzer. Derhalve sloeg zij bladen op. Op eens ontdekte haar oog, op eene der eerste bladzijden, een prachtige gekleurde gravure van een naakt menschenbeeld. Op hetzelfde oogenblik viel er een schaduw op het blad en stapte Tom Sawyer de deur in, die een vluchtigen blik op het afbeeldsel wierp. In haar haast om het boek dicht te slaan, was Becky ongelukkig genoeg het blad met de figuren door midden te scheuren. Zij wierp het boek in de lessenaar, draaide den sleutel om en barstte uit in tranen van schaamte en verdriet.
« Tom Sawyer, bredouilla-t-elle, ce n’est pas très joli ce que tu fais là ! C’est bien ton genre de venir espionner les gens pendant qu’ils sont en train de regarder quelque chose.
"Tom Sawyer," snikte zij, "ik vind het gemeen van je om achter iemand aan te sluipen en hem te begluren."
– Comment aurais-je pu savoir que tu étais en train de regarder quelque chose ?
"Hoe wist ik, dat je iets stond te bekijken?"
– Tu devrais rougir, Tom Sawyer. Tu sais très bien que tu iras me dénoncer. Et alors qu’est-ce que je vais devenir ? Le maître me battra. Je n’ai jamais été battue en classe. »
"Je moest je schamen, Tom Sawyer; ik weet, dat je me zult verklikken, en o, wat zal ik beginnen! Ik zal slaag krijgen,--ik die nog nooit op school een klap gehad heb!"
Alors, Becky frappa le sol de son petit pied.
Zij stampte met haar voetje op den grond en vervolgde:
« Eh bien, tant pis ! s’écria-t-elle. Fais ce que tu voudras. Je m’en moque. Je sais ce qui va se passer tout à l’heure. Attends un peu, tu verras ! Tu es un être odieux, odieux, odieux ! » Et elle se précipita dehors, dans un nouvel accès de larmes.
"Wees maar zoo laag als je wilt! Ik weet iets, dat hier zal plaats hebben. Wacht maar en je zult eens wat zien."--En zij vloog de school uit en barstte opnieuw in tranen los.
Tom resta un peu décontenancé par cette brusque explosion de rage.
Tom stond stil, geheel overbluft door dien uitval. Toen zeide hij tot zichzelven:
« Ah ! là ! là ! se dit-il, ce que c’est que les filles ! Jamais reçu de corrections en classe ! Peuh ! En voilà une affaire d’être battu ! Ce sont toutes des poules mouillées. Bien sûr, je n’irai pas la dénoncer au vieux Dobbins. Il y a des façons moins méprisables de régler ses comptes. D’ailleurs ce n’est pas la peine, le vieux saura toujours qui a déchiré son bouquin. Ça se passera comme d’habitude. Il interrogera d’abord les garçons. Personne ne répondra. Ensuite, il interrogera les filles une par une. Quand il arrivera à la coupable, il sera tout de suite fixé. Le visage des filles les trahit toujours. Elles n’ont pas de cran. En tout cas, voilà Becky Thatcher dans de beaux draps ; elle sera battue parce qu’elle n’a aucun moyen de s’en tirer. Enfin, ça la dressera… »
"Welk een vreemd soort van wezens zijn die meisjes! Nooit op school geslagen! Wat zou een pak ransel! Juist iets voor een meisje: zij zijn zoo laf en kleinzeerig. Zij hebben geen ruggegraat. Natuurlijk zal ik die dwaze meid niet aan den ouden Dobbins gaan verklappen; er zijn wel andere middelen om haar klein te krijgen, die niet zoo gemeen zijn. Maar wat moet er met het boek gedaan worden? De oude Dobbins zal vragen, wie het gescheurd heeft. Niemand zal antwoorden. Dan zal hij doen als altijd en de meisjes beurt om beurt ondervragen, en wanneer hij bij het meisje komt dat het gedaan heeft, zal hij het weten zonder dat het gezegd wordt. De meisjes verraden zich altijd.--Becky zal klappen krijgen; 't is een naar geval, maar ik zie er geen gat in om het te verraden." Tom peinsde nog een oogenblik over de zaak en riep toen uit: "In orde! Zij wou mij in de klem zien; laat haar dat genot hebben."
Tom sortit rejoindre le groupe des écoliers qui s’amusaient dans la cour. Au bout d’un moment, le maître arriva et la classe commença. Tom ne s’intéressa guère aux sujets traités. De temps en temps, il regardait du côté des filles et ne pouvait se défendre d’un sentiment de pitié en apercevant le visage bouleversé de Becky. Bientôt, cependant, il découvrit la tache d’encre sur son livre de lecture et ne pensa plus à autre chose. Becky le surveillait du coin de l’œil et fit effort sur elle-même pour mieux voir ce qui allait se passer.
M. Dobbins avait l’œil exercé. De loin, il remarqua la tache qui s’étalait sur le livre de Tom et s’approcha en tapinois.
« Qui a fait cela ?
– Ce n’est pas moi, monsieur. »
Bien entendu le maître n’accorda aucune créance aux dénégations de Tom qui aggravait singulièrement son cas en protestant de son innocence. Becky fut sur le point de se lever pour dénoncer le véritable coupable, mais, à la pensée que Tom ne manquerait pas de la trahir un peu plus tard, elle se retint.
Daarop voegde hij zich bij de "krijgertje" spelende schooljeugd, totdat de meester kwam en de school begon. Toms gedachten dwaalden gedurig van zijn werk af en telkens, wanneer hij een blik naar den meisjes-kant wierp, werd hij ontroerd door het gelaat van Becky. Alles te zamen genomen, behoefde hij geen medelijden met haar te hebben en toch was hij diep met haar begaan. Toen de ontdekking van het leesboek gedaan werd, was Tom voor een tijdlang geheel vervuld van zijn eigen leed en werd Becky uit hare verdooving wakker. Zij volgde het proces met groote belangstelling, want zij wist, dat Tom niets tegen de beschuldiging, van inkt op het boek gemorst te hebben, kon inbrengen. Tom ontkende het feit, en maakte door die ontkenning de zaak eer erger dan beter. Becky maakte zich wijs, dat zij er schik in had, doch eene stem in haar binnenste fluisterde haar toe, dat zulks het geval niet was. Toen het er zeer bedenkelijk voor Tom begon uit te zien, voelde zij eene sterke neiging om op te staan en Alfred Temple aan te klagen, doch zij bedwong zich en legde zich de verplichting op om stil te blijven zitten. "Immers," dus sprak zij bij zichzelve, "hij zal zeker zeggen, dat ik die plaat gescheurd heb. Neen, al kon ik hem er het leven mede redden, ik zeg het niet."
Tom accepta avec résignation la correction que lui infligea l’instituteur et regagna sa place en se disant qu’après tout c’était peut-être bien lui qui avait renversé de l’encre sur son livre par mégarde.
Tom kreeg de hem toegedachte zweepslagen en ging kalm naar zijne zitplaats terug, in den waan dat hij, misschien zonder het te bemerken, onder het krijgertje spelen, den inkpot op het boek had laten vallen.--Hij had maar uit gewoonte ontkend en uit beginsel zich bij de ontkentenis gehouden.
Une bonne heure passa ainsi. L’air était lourd du bourdonnement de l’étude et le maître somnolait derrière sa chaire. Peu à peu, M. Dobbins sortit de sa torpeur, s’installa confortablement sur sa chaise et ouvrit le traité d’anatomie. Les élèves ne perdaient pas un seul de ses gestes. Tom jeta un regard furtif à Becky et surprit dans les yeux de la petite l’expression navrante du jeune lapin qui se sait condamné. Du même coup, il en oublia son ressentiment contre elle. Vite, il fallait agir sans perdre une seconde ! Mais l’imminence du péril lui paralysait l’esprit ! Vite, voyons ! Ah ! c’est cela, il allait sauter sur le livre et s’enfuir avec ! Hélas ! trop tard, M. Dobbins feuilletait déjà son gros bouquin. Becky était perdue. Le maître releva la tête et regarda sa classe d’un air si terrible que les meilleurs élèves se sentirent pris de panique. Un silence absolu régnait dans la salle.
« Qui a déchiré ce livre ? » demanda M. Dobbins dont la colère montait à vue d’œil.
Een geheel uur ging voorbij. De meester zat op zijn troon te knikkebollen, daar het gebrom der studeerende jeugd hem altijd slaperig maakte. Langzamerhand echter richtte hij zich op, gaapte, ontsloot zijn lessenaar en greep naar zijn boek, doch scheen het niet met zichzelven eens te kunnen worden, of hij lezen zou al dan niet. Het meerendeel der scholieren zag droomerig van hun werk op, doch er waren er twee, die met de oogen vol belangstelling zijne beweging gadesloegen. Een tijdlang hield de heer Dobbins gedachteloos zijn boek in de hand, doch eindelijk vlijde hij zich op zijn stoel neder on te lezen. Tom wierp een blik op Becky, en het arme kind zag er uit als een hulpeloos, opgejaagd haasje, dat het geweer op zich ziet aanleggen. Oogenblikkelijk werd zijn geschil met haar vergeten. Er moest redding komen en dadelijk ook. Doch het dreigend gevaar scheen zijne vindingrijkheid te verstompten. Goddank! daar schoot hem iets te binnen. Hij zou de bank uitgaan, het boek grijpen, de deur uitspringen en er mede wegloopen! Doch een minuut wankelens, tot het nemen van dit besluit, was genoeg om zijne kans verloren te doen gaan. De meester had het boek geopend. Het was te laat; er was niets aan te doen; Becky was reddeloos verloren! Het volgende oogenblik zag de meester zijne leerlingen in het gelaat, met een blik, die al de kinderen de oogen deed neerslaan. Gedurende tien tellen heerschte er een angstige stilte, waarin de meester kracht tot toornen verzamelde. Toen sprak hij: "Wie heeft dit boek gescheurd?"
Personne ne répondit. On aurait pu entendre voler une mouche. Le maître scruta chaque visage dans l’espoir que le coupable se trahirait.
Er werd geen geluid vernomen. Men zou een speld hebben kunnen hooren vallen. De meester zag gezicht voor gezicht aan, om teekenen van schuld te ontdekken?"
« Benjamin Rogers, avez-vous déchiré ce livre ?
"Benjamin Hogers, hebt gij dit boek gescheurd?"
– Non, monsieur. »
Nouveau silence.
Een ontkennend antwoord, gevolgd door een pauze.
« Joseph Harper, est-ce vous ?
"Jozef Harper, gij?"
– Non, monsieur. »
Tom devenait de plus en plus nerveux, et plaignait Becky de tout son cœur d’avoir à endurer ce lent martyre. Le maître examina les autres garçons d’un air soupçonneux et se tourna vers les filles.
Weder een ontkennend antwoord. Tom werd onder de kwelling van den langzamen voortgang der zaak, hoe langer hoe onrustiger. De meester onderzocht nauwkeurig de lange rijen jongensgezichten en wendde zich toen tot de meisjes.
« Amy Lawrence ? »
"Amy Lawrence?"
L’enfant fit non de la tête.
Een ontkennend hoofdschudden.
« Gracie Miller ? »
"Gracie Willer?"
Même réponse.
Hetzelfde gebaar.
« Susan Harper, est-ce vous ?
"Suze Harper, hebt gij het gedaan?"
– Non, monsieur. »
Maintenant c’était au tour de Becky Thatcher. Tom tremblait de la tête aux pieds. La situation était sans espoir.
Weder een ontkennend antwoord. Het volgende meisje was Becky Thatcher. Tom beefde van het hoofd tot de voeten.
« Rebecca Thatcher… »
Tom la regarda. Elle était blanche comme un linge.
« Avez-vous déchiré… Non, regardez-moi en face… »
Les mains de la petite se levèrent en un geste suppliant.
« Avez-vous déchiré ce livre ? »
"Rebekka Thatcher"--(Tom keek naar haar gelaat; het was bleek van angst) "hebt gij,--neen, zie mij aan" --(zij hief de handen smeekend omhoog)--"hebt gij dit boek gescheurd?"
Un éclair traversa l’esprit de Tom qui se leva d’un bond.
« Monsieur, s’écria-t-il, c’est moi qui ai fait ça ! »
Snel als de bliksem schoot Tom eene gedachte door de ziel. Hij sprong op en gilde: "Ik heb het gedaan!"
Les élèves médusés se tournèrent vers lui. Il resta un moment avant de reprendre ses esprits. Quand il s’avança pour recevoir son châtiment, la surprise, la gratitude, l’adoration qui se peignaient sur le visage de Becky le dédommagèrent des cent coups de férule dont il était menacé. Galvanisé par la beauté de son acte, il reçut sans un cri la plus cinglante volée que M. Dobbins eût jamais administrée de sa vie. Il accepta avec la même indifférence l’ordre de rester à l’école deux heures après la fin de la classe, car il savait bien qu’une certaine personne, peu soucieuse de ces deux heures perdues à l’attendre, serait là, à sa sortie de prison.
De schooljeugd stond versteld over zulk eene onbegrijpelijke dwaasheid. Tom bleef een oogenblik staan om tot zichzelven te komen, en toen hij de bank uitstapte om zijne straf te ondergaan, werd hij door de bewondering en de dankbare aanbidding, die hem uit Becky's oogen tegenstraalden, betaald voor honderd zweepslagen. Door zijne edele daad zelf in verrukking gebracht, verdroeg hij zonder een geluid te geven, de onbarmhartigste geeseling, waaraan de heer Dobbins zich ooit had schuldig gemaakt, en hoorde hij ook met volkomen onverschilligheid de wreede uitspraak aan, om twee uren school te blijven. Immers hij wist, wie met het grootste geduld buiten op hem wachten zou, totdat zijne straf geleden was.
Ce soir-là, Tom alla se coucher en méditant des projets de vengeance contre Alfred Temple. Honteuse et repentante, Becky lui avait tout raconté sans oublier sa propre traîtrise. Mais ses noirs desseins cédèrent la place à des pensées plus douces et Tom s’endormit bercé par la musique des derniers mots que Becky avait prononcés à son oreille.
Dienzelfden middag nog vertelde Becky hem met schaamte en berouw, hoe verraderlijk zij zich jegens hem gedragen had. Tom ging dan ook naar bed, vol wraakzuchtige plannen jegens Alfred Temple; maar zijn wrok maakte spoedig voor aangename overpeinzingen plaats en hij viel in slaap en droomde van Becky's laatste woorden, die hem als muziek in de ooren hadden geklonken en aldus hadden geluid:
« Tom, comme tu as été noble ! »
"Tom, hoe kon je zoo edel zijn?"