В жизни каждого нормального мальчика наступает пора, когда он испытывает безумное желание пойти куда-нибудь и порыться в земле, чтобы выкопать спрятанный клад. Это желание в один прекрасный день охватило и Тома. Он пытался разыскать Джо Гарпера, но безуспешно. Затем он стал искать Бена Роджерса, но тот ушел удить рыбу. Наконец он наткнулся на Гека Финна. Гек Кровавая Рука — вот самый подходящий товарищ! Том увел его в такое местечко, где никто не мог их подслушать, и там открыл ему свои тайные планы. Гек согласился. Гек всегда был согласен принять участие в любом предприятии, обещавшем развлечение и не требовавшем денежных затрат, потому что времени у него было так много, что он не знал, куда его девать, и, конечно, поговорка “Время — деньги” была неприменима к нему.
— Где же мы будем копать? — спросил Гек.
Er komt een tijd in elk wel ingericht jongensleven, dat hij door eene vurige begeerte wordt aangegrepen om ergens een verborgen schat te gaan zoeken. Dat verlangen bekroop plotseling Tom. Hij stapte de deur uit om Joe Harper op te zoeken, doch zonder baat. Toen ging hij naar Ben Rogers; helaas! deze was visschen. Weldra echter liep hij Huck tegen 't lijf en de beruchte straatjongen stond hem te woord. Tom nam hem met zich naar een eenzame plaats en deelde in vertrouwen zijn voornemen mede. Huck werd bereid gevonden; hij had gaarne de hand in elke onderneming, welke genot beloofde en geen geld kostte, daar hij een lastigen overvloed van die soort van tijd had, die geen geld is. "Waar zullen wij graven!" vroeg Huck.
— О, повсюду, в разных местах!
"O, overal!"
— Разве клады зарыты повсюду?
"Zoo, zijn dan overal schatten begraven?"
— Конечно, нет, Гек. Их зарывают порой на каком-нибудь острове, порой в гнилом сундуке, под самым концом какой-нибудь ветки старого, засохшего дерева, как раз в том месте, куда тень от нее падает в полночь; но всего чаще их закапывают в подполе домов, где водятся привидения.
"Neen, waarachtig niet. Zij zijn meestal op allervreemdste plaatsen verborgen, Huck;--somtijds op eilanden en ook wel in verrotte kisten, onder een tak van een ouden dooden boom op welken de maan te middernacht haar schaduw werpt. Doch doorgaans vindt men ze veel in den grond onder spookhuizen."
— Кто же их зарывает?
"Wie verstopt ze?"
— Понятно, разбойники. А ты думал — кто? Начальницы воскресных училищ?
"Wel de roovers natuurlijk.--Wie anders, denk je. De catechiseermeester van de zondagsschool?"
— Не знаю. Будь это мой клад, я не стал бы его зарывать — я тратил бы все свои деньги и жил бы в свое удовольствие.
"Ik weet het zoo niet. Indien ik een schat had, zou ik hem niet verstoppen: ik zou er hem doorlappen om een lekker leventje te hebben."
— Я тоже. Но разбойники денег не тратят: они всегда зарывают их в землю.
"Ik ook; maar roovers doen dat niet; zij verbergen hem en laten hem waar hij is."
— Что же, они потом не приходят за ними?
"Komen zij hem nooit halen?"
— Нет, они все время мечтают прийти, но потом обыкновенно забывают приметы или возьмут да умрут. И вот клад лежит себе да полеживает и покрывается ржавчиной. А потом кто-нибудь найдет старую, пожелтевшую бумагу, в которой указано, по каким приметам искать. Да и бумагу-то эту нужно разбирать целую неделю, если не больше, потому что в ней все закорючки да ироглифы.[40]
"Neen; zij hebben er wel plan op, maar zij vergeten doorgaans de plaats, waar zij hem verstopt hebben, of zij gaan dood. Hoe dan ook, hij blijft lang onder den grond liggen en begint te roesten; en in verloop van tijd vindt de een of ander een oud geel stukje papier, dat hem zegt waar de schat begraven is;--een papiertje dat men in een week niet ontcijferen kan, omdat het schrift enkel uit teekens en hiëroglyphen bestaat."
— Иро… что?
"Hiëro... wat?"
— И-ро-глифы… разные картинки… каракульки, которые с первого взгляда как будто ничего и не значат.
"Hiëroglyphen! Dat zijn prentjes en dingen, schijnbaar zonder beteekenis."
— И у тебя есть такая бумага, Том?
"Heb jij ook van die papiertjes, Tom?"
— Нет.
"Neen."
— Как же ты узнаешь приметы?
"Hoe kun je dan de teekenen uitvinden?"
— Мне и не нужно примет. Клады всегда закапываются под таким домом, где водится нечистая сила, или на острове, или под сухим деревом, у которого одна какая-нибудь ветка длиннее всех прочих. На острове Джексона мы уже пытались искать и можем попытаться еще раз когда-нибудь после. Старый дом с привидениями есть у ручья за Стилл-Хауз, а там сухих деревьев сколько хочешь.
"Wel, ik heb geen teekenen noodig. Schatten worden ook wel onder een spookhuis begraven of op een eiland, of onder een dooden boom met vooruitstekende takken. Wij hebben het op Jacksons Island al zoo wat geprobeerd en nu kunnen wij weer ergens anders aan den gang gaan. Daar heb je bij voorbeeld het oude spookhuis, Hill-House Branch, en verder zijn er een menigte boomen met doode takken."
— И под каждым деревом клад?
"Vindt men ze onder alle?"
— Ишь чего захотел! Конечно, нет!
"Wat praat je toch! Natuurlijk niet!"
— Так как же ты узнаешь, под каким копать?
"Hoe weet je dan onder welke je moet zoeken?"
— Будем копать под всеми.
"Wij moeten ze alle uitgraven."
— Ну, Том, ведь этак мы проищем все лето!
"Maar, Tom, dan kunnen wij den geheelen zomer wel aan den gang blijven!"
— Что за беда! Зато представь себе, что мы найдем медный котел с целой сотней замечательных долларов, покрытых ржавчиной, или полусгнивший сундук, полный брильянтов. Что ты тогда скажешь?
"Wat kan dat schelen? Verbeeld je, dat we eens een koperen pot vinden met honderd roestige dollars er in, of een verrotte kist met diamanten. Wat zou je daarvan zeggen?"
У Гека загорелись глаза:
Hucks oogen glinsterden.
— Вот это здорово! Этого мне хватит на всю мою жизнь. Только на что мне брильянты? Ты подай мне мою сотню долларов, а брильянтов мне и даром не надо.
"Dat is zat, meer dan zat voor mij. Geef mij de honderd dollars, dan mag jij de diamanten houden!"
— Ладно! Уж я — то брильянтов не брошу, можешь быть спокоен. Некоторые из них стоят по двадцати долларов штука. И нет ни одного, который стоил бы дешевле доллара.
"Afgesproken! De diamanten zijn lang niet te verwerpen. Sommigen zijn twintig dollars het stuk waard. Er zijn er haast geen, die je onder de zes verkoopen kunt."
— Будто?
"Wezenlijk? Is dat zoo?"
— Честное слово, спроси кого хочешь. Ты разве никогда не видел брильянтов, Гек?
"Zeker; dat weet iedereen. Heb je er nooit een gezien, Huck?"
— Насколько я помню, нет.
"Niet, dat ik mij herinner!"
— Но у королей целые горы брильянтов.
"O, de koningen hebben ze bij menigte."
— Так ведь я не знаком с королями.
"Maar ik ken geen enkelen koning, Tom."
— Где ж тебе! Вот если бы ты очутился в Европе, ты увидел бы целую кучу королей. Там они так и кишат, так и прыгают…
"Dat wil ik wel gelooven. Hier zijn geen koningen; maar als je eens naar Europa gingt, zou je er een mud in het rond zien springen."
— Прыгают?
"Springen zij?"
— Ах ты чудак! Ну, зачем же им прыгать?
"Springen,--eend! Wel neen!"
— Но ведь ты сам сказал: они прыгают.
"Wel, waarom zeg je het dan?"
— Глупости! Я только хотел сказать, что в Европе их сколько угодно. И, конечно, они не прыгают, зачем бы им прыгать? Поглядел бы ты на них, там их тьма-тьмущая — вот таких, как тот горбатый Ричард…[41]
"Och, ik bedoelde alleen maar, dat je ze zien zoudt,--maar niet zien springen, natuurlijk niet. Waarom zouden zij dat doen? Ik meen, dat je er den grond mede bezaaid zoudt zien, evenals bij dien Richard den Bultenaar."
— Ричард? А как его фамилия?
"Richard ...? Hoe heet hij nog meer?"
— Никакой у него фамилии нет. У королей одни лишь имена.
"Hij heeft geen anderen naam. Koningen hebben alleen maar één voornaam.
— Ну, что ты!
"Zoo?"
— Правду тебе говорю.
"Zeker, zoo is 't."
— Если так, не хотел бы я быть королем. Может, им и нравится, чтобы их звали, как негров, одним только именем, мне же это совсем не по вкусу. Но погоди, где же мы будем копать?
"Nu, als ze dat prettig vinden, laten ze hun gang gaan. Ik zou geen koning willen zijn, om alleen maar één voornaam te hebben, evenals de nikkers.--Maar zeg, waar ga je eerst graven?"
— Не знаю. Разве начать с того старого дерева, там, на пригорке, за ручьем?
"Dat weet ik nog niet. Zullen wij eerst beginnen onder dien ouden dooden tak op den heuvel, aan de overzijde van Hill-House Branch?"
— Ладно.
"Akkoord."
Они достали сломанную кирку и лопату и отправились в путь. Идти надо было три мили. На место они пришли, задыхаясь, изнемогая от зноя, и улеглись в тени ближайшего вяза отдохнуть и покурить.
De knapen wisten een gebrekkige bijl en een schoffel machtig te worden en ondernamen de voetreis van anderhalf uur. Zij kwamen bezweet en hijgend aan en legden zich onder de schaduw van een olmboom neder om uit te rusten en een pijp te rooken.
— До чего хорошо! — сказал Том.
"Het bevalt mij," zei Tom.
— Угу!
"Mij ook," antwoordde Huck.
— Слушай-ка, Гек, если мы выроем клад, что ты сделаешь со своей половиной?
"Zeg eens, Huck, als wij hier den schat vinden, wat doe jij dan met jouw aandeel?"
— Я? Каждый день буду покупать пирожок и стакан содовой воды, буду ходить в каждый цирк, какой приедет в наш город. Уж я знаю, что мне делать, чтобы весело прожить!
"Ik? Ik koop elken dag een pastei en een glas sodawater en ik ga naar elk paardenspel dat hier in de buurt komt. Ik verzeker je, dat ik het er van nemen zal."
— Неужто ты ничего не отложишь в запас?
"Zou je er niets van opsparen?"
— Откладывать? Это к чему же?
"Opsparen? Waarvoor zou dat dienen?"
— А к тому, чтобы хватило и на будущий год.
"Om wat te hebben om later van te leven."
— Ну, это зря. Если я не истрачу всех денег, в наш город как-нибудь вернется мой батька и наложит на них свою лапу. А уж после него не поживишься! Будь покоен, очистит все!.. А ты что сделаешь со своей долей, Том?
"O, dat hoeft niet, als ik dat deed, zou Pop op een goeden dag terugkomen en er zijne klauwen op zetten, om er spoedig een eind aan te maken.--Wat doe jij met jouw part?"
— Куплю барабан, взаправдашнюю саблю, красный галстук, бульдога-щенка и женюсь.
"Ik koop een nieuwe trom, een sabel, een roode das, een groote poppenkast--en ik ga trouwen."
— Женишься?
"Trouwen?"
— Ну да.
"Ja zeker."
— Том, ты… ты не в своем уме!
"Tom, ben je mal, of wat scheelt je?"
— Погоди — увидишь.
"Wacht maar: je zult het zien gebeuren."
— Ничего глупее ты не мог выдумать, Том. Возьми хоть бы моего отца с матерью — ведь они дрались с утра до вечера. Этого мне никогда не забыть!
"Hemel, dat is nu het gekste ding, dat je doen kunt. Denk maar eens aan Pop en mijne moeder; ze deden niets dan vechten. Ik herinner mij dat als den dag van gisteren."
— Вздор! На которой я женюсь, та драться не станет.
"Dat doet er niet toe. Het meisje, waarmede ik ga trouwen, zal niet vechten."
— А по мне, они все одинаковые. Нет, Том, ты подумай хорошенько! Я тебе говорю — подумай. Как зовут девчонку?
"Tom, ik geloof dat zij allen hetzelfde zijn. Je kunt ze allen over één kam scheeren. Ik zou me, als ik jou was, nog eens bedenken eer ik dat deed. Ik zeg je, dat het je berouwen zal. Hoe heet die meid?"
— Она вовсе не девчонка, а девочка.
"'t Is geen meid;--'t is een meisje."
— Ну, это-то все равно. Одни говорят: девочка, другие — девчонка; кто как хочет, так и говорит. И то и другое правильно. А как ее зовут, Том?
"Dat is hetzelfde; sommigen zeggen meid en anderen meisje. 't Is allebei goed. Hoe is haar naam?"
— Когда-нибудь скажу, не теперь.
"Ik zal hem je later zeggen; nu nog niet."
— Ладно, как знаешь. Только, если ты женишься, я останусь один-одинешенек.
"Ook al goed. Alleen als je gaat trouwen, zal ik verlatener zijn dan ooit."
— Ну вот еще! Переедешь к нам, и будешь жить у меня… А теперь довольно валяться — давай копать!
"Neen, dat zul je niet, want je zult bij ons komen inwonen. Laat ons nu maar spoedig opstaan en aan het graven gaan."
Они трудились, обливаясь потом, около получаса, но ничего не нашли; проработали еще с полчаса, и опять никаких результатов. Наконец Гек сказал:
Zij werkten een half uur in het zweet hun aanschijns, doch zonder gevolg. Zij zwoegden nog een half uur, weder zonder baat. Toen zeide Huck:
— Клады всегда зарывают так глубоко?
"Worden die schatten altijd zoo diep begraven als deze?"
— Нет, не всегда — иногда! И не все. Мы, должно быть, не там копаем.
"Somtijds, niet altijd. Meestal niet. Ik geloof, dat wij op de verkeerde plaats zijn."
Выбрали другое местечко и снова принялись за работу. Теперь она шла не так быстро, но все же кое-как подвигалась вперед. Одно время оба рыли молча, затем Гек перестал копать, оперся на лопату, вытер рукавом со лба крупные капли пота и сказал:
Zij kozen daarom een andere plek uit en begonnen weder. De arbeid ging wat langzamer, doch zij maakten toch vorderingen en hielden het zwijgend eenigen tijd vol. Eindelijk ging Huck op zijne spade leunen, veegde zich met zijn mouw de parelen zweet van het voorhoofd en zeide:
— Где мы будем копать потом, когда покончим с этой ямой?
"Waar ga je graven, wanneer wij door dezen boom heen zijn?"
— Я думаю, не попробовать ли старое дерево за домом вдовы на Кардифской горе?
"Dan konden wij den ouden boom bij Cardiff Hill, achter het huis van de weduwe wel eens opdelven."
— Что ж, место подходящее. А только как ты думаешь, Том, вдова не отберет у нас клада? Ведь это ее земля.
"Dat zal wel een goede zijn. Maar zal de weduwe ons den schat niet afnemen, Tom? 't is op haar land."
— Отобрать у нас клад! Пусть попробует! Нет уж, клад такое дело: кто его нашел, тот и бери. А в чьей он земле, все равно.
"Zij hem ons afnemen? Laat zij 't eens probeeren. Al wie een verborgen schat vindt, mag hem houden. Het doet er niet toe op wiens land het is."
Гек успокоился. Они продолжали копать, но через некоторое время Гек сказал:
Huck was met dit argument tevreden. De arbeid werd voortgezet. Eindelijk zeide Huck:
— Черт возьми, мы опять не на том месте копаем! Ты как думаешь, Том?
"Verduiveld, wij zijn zeker weer op de verkeerde plaats. Wat denk jij ervan?"
— Странно, Гек, ужасно странно, — я не понимаю… Случается, что и ведьмы мешают. По-моему, тут пакостят ведьмы.
"Het is erg vreemd, Huck. Ik begrijp het niet. Soms komen er wel eens heksen tusschenbeide. Ik denk, dat dit nu het geval is."
— Ну вот еще! Что за ведьмы? Разве у них есть сила днем?
"Onzin! Heksen kunnen niets doen bij daglicht."
— Верно, верно! Я и не подумал. А, теперь я понимаю, в чем дело! Вот дураки мы с тобой! Ведь надо сначала найти, куда тень от самой длинной ветки падает ровно в полночь, там и копать.
"Ja, dat is waar ook. Daar dacht ik niet aan. O, ik weet al wat het is. Wat zijn wij toch uilskuikens! Wij moeten zien te ontdekken, op welken tak tegen middernacht de schaduw van de maan valt, en onder dien tak graven."
— Ах, чтоб его! Значит, все это время мы работали как идиоты зря! А теперь, черт возьми, придется еще раз идти сюда ночью. Такую ужасную даль! Тебе можно будет выбраться из дому?
"Vervloekt! dus hebben wij monnikenwerk gedaan. Nu zullen wij van nacht terugkomen. 't Is een verduiveld lange weg. Kun jij de deur uitkomen?"
— Уж я выберусь. И потом, надо покончить сегодня же ночью, иначе, если кто увидит наши ямы, сейчас же догадается, что мы тут делали, и сам выроет клад.
"Ik denk het wel. Wij moeten het van nacht doen ook, want als iemand deze gaten ziet, zal hij het dadelijk begrijpen en zelf gaan zoeken."
— Ну что ж! Я опять приду к тебе под окно и мяукну.
"Goed, dan zal ik van nacht weer komen miauwen."
— Ладно. Спрячем кирку и лопату в кустах…
"Best. Laat ons de spaden zoolang in het kreupelbosch verbergen."
Ночью, около двенадцати, мальчики пришли к тому же дереву и, усевшись в тени, стали ждать. Место было дикое, а время такое, которое издавна считается страшным. Черти шептались в шумящей листве, привидения прятались в каждом темном углу, издали глухо доносился собачий лай, сова отзывалась на него зловещими криками. Торжественность обстановки подавляла мальчиков, и они почти не разговаривали. Наконец они решили, что полночь уже наступила, заметили, куда падает тень, и принялись копать. Их окрыляла надежда: работать стало куда интереснее, я усердие их возросло. Яма становилась все глубже и глубже, и каждый раз, как кирка ударялась обо что-нибудь твердое, у них замирали сердца, но каждый раз их ждало новое разочарование. То был либо корень, либо камень. Наконец Том сказал:
De knapen waren ter bestemder tijd op de afgesproken plaats en zaten in de schaduw van den boom te wachten. Het was een eenzaam oord en eene van oudsher plechtige ure. Geesten fluisterden door de ruischende bladeren, spoken loerden in sombere hoeken, het holklinkend geblaf van een hond werd in de verte gehoord en door een uil met zijne grafstem beantwoord. De knapen waren geheel onder den indruk dezer ernstige zaken en spraken bijna geen woord. Na een poosje meenden zij, dat het wel twaalf uren zou zijn; zij gaven nauwkeurig acht op de schaduwen en gingen aan het graven. De hoop begon in hun hart te herleven; hunne belangstelling werd grooter en hun vlijt hield daarmede gelijken tred. Het gat werd al dieper en dieper en telkens, wanneer de bijl op iets hards sloeg, sprong hun hart op van vreugde. Doch de eene teleurstelling volgde de andere. Het was nooit iets anders dan een steen of een paar stukken van beenderen. Eindelijk zeide Tom:
— Опять не то место, Гек. Опять мы работаем зря.
"Het zal niet baten Huck; wij zijn alweer aan den verkeerden boom."
— Как — не то? Мы не могли ошибиться. Мы начали как раз там, куда упала тень.
"Maar wij kunnen niet verkeerd zijn: wij hebben precies de beschaduwde plek genomen."
— Знаю, но не в этом дело.
"Dat weet ik wel, maar er is iets anders."
— А в чем же?
"Wat dan?"
— А в том, что мы определили время наугад. Может, тогда было слишком рано или слишком поздно.
"Dat wij naar den tijd geraden hebben. Waarschijnlijk was het te laat of te vroeg."
Гек выронил лопату.
Huck liet zijn schop vallen.
— Верно… В том-то и штука. Ну, значит, это дело придется оставить. Ведь точного времени нам все равно никогда не узнать. И потом, очень уж страшно, когда кругом кишат ведьмы и черти. Так и кажется, что кто-то стоит за спиной, а я боюсь оглянуться, потому что, может, другие стоят впереди и только того и ждут, чтобы я оглянулся. У меня все время мороз подирает по коже.
"Daar zul je het hebben," zeide hij. "Dat is het vervelende ervan. Wij kunnen nooit het juiste oogenblik bepalen, en buitendien, 't is hier al te griezelig om dezen tijd van den nacht, met ronddolende spoken en geesten. Ik heb een gevoel, alsof er voortdurend iets achter mij staat, en ik durf mij nauwelijks omkeeren, omdat er anderen achter mij kunnen zijn, die hun kans afwachten. Ik heb gebeefd als een riet, zoolang ik hier gestaan heb."
— И мне жутковато, Гек. Когда зарывают под деревом деньги, в ту же яму почти всегда кладут мертвеца, чтобы он приглядывал за ними.
"Ik ook, Huck. Zij leggen meestal een dooden man in den kuil, onder den boom waarin zij een schat geborgen hebben."
— Господи помилуй!
"Hemelsche vader!"
— Да-да, кладут, — мне говорили об этом не раз.
"Ja, dat doen zij. Dat heb ik altijd gehoord."
— Ну, знаешь, Том, неохота мне возиться с мертвецами. Уж с ними всегда попадешь в беду.
"Tom, ik houd er niet van, om in de buurt van doode menschen te zwerven. Je hebt er altijd min of meer last van."
— Мне тоже неохота ворошить их, Гек. Вдруг тот, что здесь лежит, высунет свой череп и что-нибудь скажет!
"Ik ben er ook niet voor om ze aan den gang te maken, Huck. Verbeeld je eens, dat er zijn schedel opstak en begon te praten."
— Да ну тебя, Том! Очень страшно!
"Spreek er niet van, Tom; 't is te vreeselijk."
— Еще бы, Гек, я прямо сам не свой!..
"Gij hebt gelijk, Huck. Ik voel mij niets op mijn gemak."
— Слушай, Том, бросим-ка это место. Попытаем счастья где-нибудь еще.
"Zeg eens Tom, zullen wij deze plaats opgeven en het ergens anders gaan beproeven?"
— Пожалуй, так будет лучше, — сказал Том.
"Goed. Ik geloof ook dat het beter zal zijn. Waar moeten we nu heen?"
— Куда же нам идти?
Том подумал немного и сказал:
Tom bedacht zich een oogenblik en zeide toen:
— Вот туда, в тот дом, где привидения.
"Naar het spookhuis."
— Ну его! Не люблю привидений, Том. Они еще хуже покойников. Покойник, может, и заговорит иногда, но не шатается вокруг тебя в саване и не заглядывает тебе прямо в лицо, не скрежещет зубами, как все эти привидения и призраки. Мне такой шутки не вынести, Том, да и никто не вынесет.
"Dank je; ik houd niet van spookhuizen, Tom. Daar zie je gezichten nog akeliger dan die van doode menschen. Lijken mogen praten, maar ze schuiven niet, als je er niet op verdacht bent, langs je heen in een lijkkleed, om over de schouders te kijken, en ze kunnen ook niet met hunne tanden knarsen, zooals een spook doet. Ik zou het besterven, Tom--en iedereen met mij."
— Да, но ведь привидения шатаются только по ночам; днем они копать не помешают.
"Ja maar, Huck, spoken sluipen alleen 's nachts rond; zij zullen ons over dag het graven niet beletten."
— Так-то оно так, но тебе ли не знать, что люди в этот дом и днем не заходят, не то что ночью!
"Dat kan wel zijn. Maar je weet net zoo goed als ik, dat de menschen bij dag zoo min als bij nacht in de buurt van het spookhuis komen."
— Люди вообще не любят ходить в те места, где кого-нибудь зарезали или убили. Но ведь в том доме и ночью ничего не видать — только голубой огонек мелькнет иногда из окошка, а настоящих привидений там нету.
"Dat is omdat zij niet gaarne naar eene plaats gaan, waar een mensch vermoord is. Maar er is eigenlijk 's nachts nooit iets om dat huis gezien,--behalve een blauw licht bij het raam, doch geen echte spoken."
— Ну, Том, если ты где увидишь голубой огонек, можешь ручаться, что тут и привидение недалеко. Это уж само собой понятно: только привидениям они и нужны.
"Wel, daar waar blauwe lichten dwarrelen, kun je er op aan dat geesten zijn. Dat is zoo zeker als iets, en iedereen weet, dat niemand dan geesten ze gebruiken."
— Так-то оно так, но все-таки они днем не разгуливают. Чего же нам бояться?
"Ja, dat is zoo. Maar zij komen nooit over dag; daarom behoeven wij niet bang te zijn."
— Ладно, покопаем и там, если хочешь, только все-таки опасно.
"Nu, goed dan; wij zullen bij het spookhuis gaan graven, als jij het wilt. Maar ik zeg je, dat je vrijwillig in gevaar loopt."
В это время они спускались с горы. Внизу посреди долины, ярко освещенный луной, одиноко стоял заколдованный дом; забор вокруг него давно исчез; даже ступеньки крыльца заросли сорной травой; труба обрушилась; в окнах не было стекол, угол крыши провалился. Мальчики долго разглядывали издали покинутый дом, почти уверенные, что вот-вот в окне мелькнет голубой огонек; разговаривая шепотом, как и следует разговаривать ночью в таком заколдованном месте, они свернули направо, сделали большой крюк, чтобы не проходить мимо страшного дома, и вернулись домой через лес, по другому склону Кардифской горы.
Zij waren thans aan den voet van den heuvel. Daar, midden in de door de maan verlichte vallei, stond het spookhuis, geheel verlaten, met een vermolmd houten hek en welig, tot aan den drempel groeiend onkruid en met een bouwvalligen schoorsteen, ledige raamkozijnen en gaten in het dak. De knapen bleven een oogenblik staan kijken, half verwachtend een blauw licht bij het venster te zien bewegen. Zij spraken op fluisterenden toon, zooals bij den tijd en de omstandigheden paste, weken een eindweegs ter rechterzijde af, om de ligging van het spookhuis op te nemen, en begaven zich toen huiswaarts, door de bosschen die de achterzijde van Cardiff Hill versierden.